Schaakfestival Groningen deel 2

Op 2e kerstdag hadden Halana en ik een vrije ronde opgenomen om thuis kerst te kunnen vieren. Maar omdat het op de boot zo gezellig was gingen we 2e kerstdag toch maar vast terug naar Groningen. De treinreis verliep zowaar goed, dat mag ook wel eens gezegd, en het bleek dat de groep zonder ons, of misschien juist wel doordat er de nacht ervoor geen meisjes aan boord waren, met 10.5 punten de oliebollenscore wist te scoren! Dolf mocht dus op 2e kerstdag 's avonds in de regen op zoek naar oliebollen. Het lukte hem niet om ze te vinden, maar hij was wel zo nat dat het duidelijk was dat hij het wel had geprobeerd.

Ik had oordopjes gekocht om beter te kunnen slapen, maar ik kreeg ze niet in. Maar doordat onze drukste buurman was verplaatst naar een andere kamer, omdat zijn kamergenoten inmiddels wel wat nachtrust konden gebruiken, sliep ik toch wel goed. In de partij de volgende dag had ik in het begin te lang nagedacht, en mede daardoor verloor ik in tijdnood van Rosa. Maar we haalden weer de oliebollenscore, en we gingen met truien aan weerwolven (dat is een leuk spel) aan dek, dus het was toch weer een mooie dag.

De 7e ronde won ik makkelijk, al na 4 zetten had ik voordeel met zwart! Ik was helaas die dag wel gestruikeld, waardoor de zool van mijn laars een beetje kapot ging, wat steeds erger werd. Mees had een schaakblessure opgelopen aan zijn been, en hij was daar niet tegen verzekerd... Op weg terug naar de boot liepen wij 2 allebei dus wat moeilijk achter een groepje voor ons aan. Maar omdat we wat langzamer liepen bleek bij een hoek opeens dat dat groepje de rest kwijt was, en wisten we niet meer hoe we terug moesten komen. Maar ik belde toen Dolf. Ik kon hem niet verstaan, maar hij mij gelukkig wel, dus kwam hij ons redden. Die avond mochten we vanwege onze oliebollenscores van de toernooi-organisatie naar de wok, geweldig! Het was heel lekker en gezellig, maar het hoogtepunt was toch wel dat Frank zijn mobiel in de pindasaus liet vallen!

Op zaterdag moest ik vanwege mijn kapotte laarzen wel gaan shoppen... Praktisch probleem was wel dat ik eerst nog naar de winkels moest lopen. Maar ik kon Dolf zijn schoenen lenen. Dat was niet helemaal de goede maat, en liep dus niet echt lekker. Volgens de rest zag het er niet uit, dus kocht ik voor de zekerheid maar meteen 2 paar nieuwe. Omdat Dolf dit weekend jarig was had ik aan boord geld ingezameld, en daarvan hadden we voor hem een avonturenboek gekocht. Ook hadden we Lody mee, die al op leeftijd is, zodat we een fles wijn voor Frank konden kopen, die hij na het toernooi meteen open zou gaan maken. Dom genoeg hadden we voor een cadeau voor Piet helaas niet genoeg geld meer, maar hem zijn we natuurlijk ook dankbaar. Hopelijk kan hij ook wat wijn van Frank meedrinken, en mag hij in Dolf zijn boek lezen. En anders halen we dat volgende keer wel in. Die dag verloor ik van iemand zonder echte rating, die echter wel sterk speelde. In de avond deden we een kussengevecht. Ik was bij Sven, dus we hadden niet bepaald het grootste team. Stefan was veel groter dan de andere deelnemers aan het gevecht, en pakte dus alle kussens af.

De laatste partij won ik, en ik scoorde dus 4 uit 8. Uiteraard geen enkele remise, ik begrijp toch niet waarom anderen zo vaak remise spelen. Het toernooi werd, gelijk met onder andere Sipke, door Andriasian op weerstand gewonnen. Dat is ongetwijfeld de Armeense neef van mijn trainer Willem Andriessen! Mijn moeder en de vader van Halana kwamen ons ophalen, en bij de prijsuitreiking verbaasden ze zich over het kleurrijke ondergoed van 1 van onze bootgenoten. Zij wisten natuurlijk niet dat die onderbroek al zeker 4 dagen duidelijk te zien was, en door voetballen en zo zelfs steeds kleurrijker werd...

Voor de terugreis gingen we eerst nog even met zijn vieren naar een pizzeria. Ik nam daar uiteraard heerlijke spaghetti! Thuis was ik heel moe, maar het was erg leuk geweest. Misschien nog wel leuker dan een EK, omdat we met zijn allen op de boot echt de hele dag samen leuke dingen kunnen doen. De boot ingaan klinkt opeens een stuk aantrekkelijker! En dan te bedenken dat de organisatie volgend jaar weer de boot wil regelen...

Schaakfestival Groningen

Deze week speel ik mee in het schaakfestival in Groningen. De organisatie was zo vriendelijk om een hotelboot ter beschikking te stellen aan de schaakbond, om daar jeugdtalenten op te laten verblijven tijdens het toernooi! Talentcoach Dolf Meijer heeft toen een leuke groep jonge spelers uitgezocht, en hij en Piet Peelen zorgen ook voor de begeleiding. Frank Thoma is bereid gevonden om als kok op te treden. Er zijn veel bekenden bij, zoals Robby en Joris van het EK, en de meesten had ik ook al eerder bij toernooien gezien.

De avond van te voren ging ik inpakken. Omdat ik een zeer enthousiast treinreiziger ben, duurt dat bij mij altijd vrij lang, want dan moet je goed nadenken wat je meeneemt, anders wordt het te zwaar. Dat was dit keer helemaal het geval want ik ging zonder een ouder, dus ik moest mijn eigen spullen dragen. Nog erger was dat ik daarom ook zonder werklaptop, eigen laptop, en ipad moest reizen, zodat ik ook niet dagelijks een verslag kan maken. Ik heb maar niet gevraagd of ik een laptop mee mocht, omdat ik denk dat zo'n ding wel duurder zal zijn dan een vest...

Terwijl ik kleren aan het uitzoeken was, liep mijn broer Dennis ook driftig rond op zoek naar kledingstukken: “We moeten hier in huis toch nog ergens die stropdas van opa hebben!”. Hij ging die avond namelijk naar het kerstgala van zijn school. Uiteindelijk had hij hem gevonden, maar toen moest hij nog om. Gelukkig is onze vader manager in de financiële wereld, en had hij goed advies: “Geen idee, maar zoek het op bij Google!”. Na een paar pogingen hing er dan een soort van pijl om zijn nek, maar waar die nou naar wees?

De volgende dag kwamen Halana en haar vader mij met de auto ophalen. Toen werd duidelijk dat zij gewend zijn om met de auto te reizen, want ze had ongeveer 5 keer meer bagage bij zich dan ik. Maar dat kwam ook omdat ze een heel dekbed in haar koffer had gepropt. Aangekomen op de boot gingen we onze kamer zoeken, en aangezien er een gele tas in een vierpersoonskamer stond gingen we ervan uit dat het die van Lola was, want met haar zouden wij samen de meisjeskamer bezetten. Toen we Lola later tegenkwamen, bleek dat het de kamer van Dolf en Piet was! Lola had een veel slimmere plek gekozen, lekker rustig achterin. Maar achteraf gezien was dat misschien niet de beste keus...

Ik speelde tegen een aardige tegenstander, met een fiderating van 2026. Het was een spannende partij, maar ik trok aan het langste eind. Frank had ondertussen eten gemaakt, spaghetti, en het was heerlijk. Misschien had hij al op mijn blog gelezen dat ik dat lekker vond! Toen nog even analyseren, en nog wat schaken. Heel gezellig dus!

Slapen op de boot was wel wat lastig. Behalve de door Dolf geselecteerde groep had de organisatie zelf namelijk ook nog wat jeugdspelers op de boot geplaatst, en daar zat ook een bekende bij waarvan ik me nog goed kon herinneren dat hij wel eens een heel klein beetje druk kan zijn. Aangezien ik zelf ook wel van kletsen hou, noem ik natuurlijk geen namen! In de bioscoop is nu een film waarin een jongen samen met een tijger in een boot terecht komt. Veel mensen vinden het bijzonder dat die jongen dat overleeft. Slapen is natuurlijk een eerste levensbehoefte, en ik denk dat als het om op dezelfde boot kunnen slapen gaat, zo'n tijger in verhouding een eitje is! Een andere actuele film waar ik nu trouwens opeens aan moet denken heet geloof ik Wreck-it Lars, ik hoop niet dat die titel voor ons heel actueel gaat worden!

De nacht was dan ook niet zo leuk. Ik hoorde een paar keer midden in de nacht wat gekreun en gegil, en ik speelde daarom de volgende dag niet geweldig. Ik had wel voorbereid met Piet. Daarna gingen we verder zelf voorbereiden waarbij er trouwens een duidelijk verschil is tussen jongens en meisjes. Waar we op de meisjeskamer vooral praktisch bezig zijn (welke kleren zal ik aandoen, past deze kleur schoenen wel bij de rest, etc), hebben de jongens een meer wetenschappelijke benadering: hoeveel lopers kan ik op elkaar stapelen, met welk stuk kan je het hardst gooien, enz. Met deze verschillende benaderingen op maat konden goede resultaten dan ook niet uitblijven: Robby heeft al van een WGM gewonnen, en Tycho heeft al een paar IM's weggespeeld, maar wist het helaas niet af te maken.

Het eten was weer heel lekker en gezellig, al moet ik een oneervolle vermelding geven aan Joris, Stefan, Ankit en Marijn, omdat zij vinden dat de vrouwen altijd moeten afwassen. Dat gaat dus niet gebeuren, een keer is meer dan genoeg!

De tweede nacht ging stukken beter. Lars praat weliswaar in zijn slaap en antwoordt als je hem iets willekeurigs vraagt met dingen zoals “Ik vind vliegtuig” of “Harry Potter geeft me power!”, maar daar had ik niet zoveel last van. Ik won dan ook de derde partij, met als beloning lekker Indisch eten en veel bughousepotjes spelen!

Helaas begonnen toen de problemen. Bart von M belde Halana “per ongeluk” om 01:08, en ik was de enige die daar wakker van werd, omdat Halana oordopjes inhad. Ik kreeg haar dan ook niet wakker. Eventjes werd ook Lola wakker, maar die viel meteen weer in slaap. Daarna begon om 2 uur de kamer naast ons (Mees, Thomas en Lars) vrolijk Gangnam Style te zingen. Gelukkig kwam Frank ze achterna met de pollepel, en kon ik daarna rustig slapen. Maar ik had toch liever een kamer naast bv Ankit en Sven gehad...

's Morgens ging ik douchen, om toch nog goed wakker te worden. Helaas ontdekte ik toen ik er net onder stond, dat ik mijn handdoek was vergeten. Ik kleedde me maar weer aan en ging hem halen. Het water kreeg ik niet uit, wel werd het ijskoud. Zo duurde het vrij lang voor ik klaar was, en er was inmiddels een rij ontstaan. Stom genoeg viel toen mijn broek in het water, maar omdat ik geen plek meer had om spullen mee te nemen deed ik hem toch maar weer aan. Ankit stond al te wachten, en ging snel de douche in, net voor Marijn gillend aan kwam rennen met alleen een handdoek om, dat hij eerst was. De deur ging toen gauw op slot, en inmiddels was iedereen wakker geworden. Dat was niet zo erg, want om half 9 begint het ontbijt, al is er dan nog bijna niemand. De ochtend begon dus al goed!

Ook bij de partijen bleken we niet erg wakker. Halana struikelde tijdens het lopen over iemands tas, en meteen schoof iedereen zijn tas dichter bij zich! Ik stond door een blunder al heel snel verloren, en toen ik aangekomen was bij onze plek kwam net mijn vader aanlopen. “Wat doe jij hier?” vroeg ik hem meteen. Blijkbaar had hij net ruim 4 uur met de trein gereisd om mij en Halana op te halen, maar dat was ik vergeten en ik had al geregeld dat we met Piet mee konden rijden! Maar zo waren we wel lekker snel terug, zodat ik dit blog kon maken!

Morgen is het eerste kerstdag, en heeft iedereen vrij. Ik ga dus naar huis, maar behalve de oudere kinderen en de meiden gaat bijna niemand weg. Ik neem tweede kerstdag ook nog een bye, om verder uit te rusten. Halana won trouwens wel, ook al deed haar tegenstander nog zo zijn best om haar af te leiden: hij had een kerstmuts op en schreef met een pen die bijna een halve meter lang was! De meisjeskamer doet het dan ook het best, met een score van 7 uit 12. Dat is goed genoeg voor de oliebollenscore! Dat werkt hetzelfde als met de ijsjesscore, maar omdat het nu te koud is krijgen we oliebollen. Daarvoor is 10 uit 18 nodig, maar omdat we allemaal in hoge groepen spelen is het tot nu toe nog niet gelukt. Wie weet komt dat nog...

Open Drents Weekendtoernooi

Afgelopen dagen speelde ik mee in het Open Drents Weekendtoernooi. Mijn moeder bracht me met de trein naar Assen. We twijfelden even toen we zagen dat de halte erna Haren zou zijn, want het was vrijdagavond en we hadden wel zin in een feestje... Maar we stapten toch maar in Assen uit. Ik logeerde zoals vaker bij Silvia. Dus we aten spaghetti want haar moeder weet dat ik dat lekker vind. Haar vader vroeg aan mij of me niets opviel. Ik zag geen andere schilderijen hangen, maar het bleek dat we aten met het bijzondere bestek dat niet kan omvallen. Dat had hij in Montenegro gekocht, toen Silvia en ik daar 4 jaar geleden aan het EK meededen.

Het was een mooie zaal, in het grote warenhuis van Assen: van der Veen, dat ook sponsor was van het toernooi. De eigenaar deed dan ook de opening, maar het was een vrij ingewikkeld verhaal, waarvan ik alleen wat over Tonnie Sijbrands' baard, Sinterklaas en iets met een grootvader begreep. Hoe het verder ging, is nog steeds de vraag. Gelukkig kwam snel daarna de indeling al, en begonnen we keurig op tijd. Toen mijn moeder net in de trein terug zat, had ik mijn eerste partij al gewonnen. Ik speelde tegen Tycho (1296), een klein schattig jongetje. Na 13 zetten won ik een stuk, en hij gaf meteen op. De volgende dag bleek waarom, toen ik hem 's ochtends tegenkwam in de lift. Enthousiast vroeg hij: “Was jij ook zo mooi op tijd terug om 'The Voice' nog te kunnen zien?”...

De 2e ronde speelde ik tegen FM Levon (2266) met een Armeense achternaam. Hij was de enige deelnemer waarvan ik dacht dat hij misschien van verder weg was gekomen dan ik, maar hij bleek bij Groningen te spelen, dus dat zal toch wel niet. Nu bleek pas goed hoe gehorig de speelzaal in het warenhuis was. Vooral de constante sinterklaasliedjes waren wel grappig, maar zorgden niet voor een optimale concentratie. De organisatie probeerde nog te overleggen met de directie van het warenhuis, maar omdat het 1 december was gingen de liedjes toch echt voor. Misschien vanwege de omstandigheden wisselden de kansen enkele keren maar uiteindelijk bleek Levon toch de sterkste. Later zou hij ook gedeeld winnaar van het toernooi worden.

Het was verder vooral een heel gezellig toernooi, omdat vanwege de locatie ik tussen de rondes door gewoon kon gaan shoppen met Silvia. Hierna begon de 3e ronde, en ik speelde tegen Gerbert (1637). Dat is een jeugdspeler, die met Silvia traint, en ik won. De 4e ronde had ik zoals wel vaker het geval is een bye, en konden we lekker lasagne eten. Daarna keken we nog een leuke film, en toen op tijd naar bed voor de volgende ronde.

Toevallig moest ik die ronde tegen Frank (1996), en dat is de broer van Silvia. Het was koopzondag, dus er was toch weer wat muziek. Wel wat betere muziek naar mijn smaak, maar er waren later ook veel trommels van buiten te horen. De partij ging gelijk op, maar helaas maakte ik een tactische fout en verloor ik. De 6e en laatste ronde speelde ik tegen Lukas (1573) en tijdens de partij kwam mijn vader om me op te halen. Hij kon nog net een warme chocolademelk drinken, voor ik klaar was en we meteen weer weg konden gaan want we moesten nog 4 uur terugreizen.

Ik won dus mijn eerste, derde en vijfde partij (met zwart nog wel), en verloor de tweede en vierde (met wit). Dit komt door het stomme indelingssyteem op rating dat ze tegenwoordig overal gebruiken. Als je een van de middelste ratings hebt dan speel je de ene ronde tegen een hele lage rating, dan tegen een hele hoge, en dat gaat zo door als de uitslagen normaal zijn. Het wordt ook nog eens steeds erger, misschien wel omdat hierdoor steeds minder spelers met gemiddelde ratings meedoen. Dit idiote systeem schijnt ingevoerd te zijn vanwege een paar domme verwende grootmeesters die een keer in de laatste ronde samen met een derde lager gerate speler gelijk stonden, en omdat er nog eerlijk op weerstand ingedeeld werd, daardoor tegen elkaar moesten. Dat wilden ze niet nog een keer, stel je voor, en daarom wordt nu helaas overal op rating ingedeeld. Wel aantrekkelijk voor de toppers want die worden steeds omlaag ingedeeld, maar voor de middenratings, en misschien dus ook het aantal deelnemers is het juist vervelend. Grrrr!

Met mijn score werd ik gedeeld 2e in categorie B. Dat deden ze hier heel goed, door ook mooie geldprijzen in de lagere groepen te geven. Het is prima als de prijzen in de hoogste groep hoger zijn, maar dat moet dan komen door sponsoring waar de toppers met hun uitstraling zelf voor kunnen zorgen. Bij dit toernooi hoefden gelukkig de lagere deelnemers niet de toppers te sponsoren, zoals vaak gebeurt. Nu won de 9-jarige Jonas 200 euro door 1e te worden in categorie C! Hij is heel klein en grappig, dus iedereen gunt het hem denk ik graag, ook al hoorde je hem tijdens de partijen vaak schaterlachen vanuit de analyseruimte. Maar hij had dan ook alle reden om vrolijk te zijn!

De terugreis was uiteraard met de NS, waar ik in mijn blog al vaak reclame voor heb gemaakt, zodat een klein beetje kritiek ook wel een keer kan, ahum. In onze coupé zat een tweetal donkere reizigers waarvan de eerste tegen de conducteur zei dat ze geen kaartje had. Dat leverde al een brede lach bij hem op, maar toen vervolgens haar medereiziger ook geen kaartje had riep hij glunderend door de coupé, dat hij dat al aan had zien komen. Hij probeerde de overige reizigers nog verder te vermaken door te vertellen dat je dat nou eenmaal krijgt met deze regering. Hmmm. Gelukkig kreeg hij geen bijval. Dan is het verhaal dat ik van de week in de krant las toch een stuk grappiger: voordat een tram een tunnel inging riep de bestuurder om dat er controle zou zijn in die tunnel. Veel reizigers bedankten hem en stapten uit. Natuurlijk gebeurde er niets in de tunnel behalve dat iedereen hard lachte toen de bestuurder omriep: “Zo, van die zwartrijders zijn we mooi af”.

Uiteraard moesten we omreizen vanwege werkzaamheden, en omdat we in Utrecht maar 1 minuut overstaptijd hadden misten we daar de volgende trein. Toen moesten we een half uur wachten, maar dan konden we wel ons favoriete ijs halen, ondanks de kou, en wat broodjes. De verpakkingstijd op de broodjes klopte niet helemaal, er stond op dat ze anderhalf later waren verpakt dan dat we ze kochten. Sommigen denken dat ze dan supervers zijn, maar wij denken eerder superonbetrouwbaar. Als ze dan een uur oud zijn, zijn ze natuurlijk eigenlijk nog veel ouder!

We waren gelukkig al om 8 uur thuis in plaats van 11 uur als we gewacht hadden op de prijsuitreiking. Als beloning kreeg ik thuis een bord spaghetti, wat me wel deed denken aan het allereerste verslag op mijn blog... Toen moest ik nog wat huiswerk maken en daarna slapen, want ik was toch wel erg moe. Maar het was wel een heel leuk en gezellig toernooi!

NK rapid jeugd 2012

Afgelopen zaterdag heb ik weer meegespeeld in het NK rapid te Eindhoven. Het is altijd een leuk toernooi, want de jongens en meisjes spelen door elkaar, en niet apart zoals bij de gesloten NK's. Ook zit je niet met een jaar ouder of jonger, maar alleen met je eigen geboortejaar. Meestal eindig ik hier wel goed. Ook Sandra en Luuk van de club deden mee dit jaar. Dennis deed helaas niet mee, ook al eindigt hij meestal bij de eerste 5 en zou hij nu de 2e rating hebben. Toen later bleek dat er geldprijzen in zijn groep waren, baalde hij toch wel een beetje... Sandra vindt het vooral heel gezellig, en speelt hier daarom meestal niet zo goed en ongeconcentreerd. Luuk was er voor het eerst, en van zijn geboortejaar (2005) was nog niet eens een aparte groep, dus speelde hij mee bij het jaar 2004.

De dag van tevoren gingen Sandra, mijn moeder en ik al naar Heerlen, om te logeren bij mijn oma. Anders moet je heel vroeg op om op tijd te komen. Dennis en mijn vader bleven thuis. Mijn moeder had de koelkast al vol eten gestopt en gekookt, zodat ze alleen nog maar wat op hoefden te warmen. Ook de wekker had ze gewoon nog op de doordeweekse tijd van half 7 gezet, zodat mijn vader extra lang van zijn vrije zaterdag kon genieten....

De organisatie was zoals altijd goed: we begonnen en eindigden keurig op tijd, de zaal is erg mooi, enige minpuntje was dat het eten en drinken veel duurder is dan bij andere universiteiten. Er waren helaas wat minder deelnemers dan voorgaande jaren, misschien waren er veel andere andere toernooien, of waren ze soms bang om in mijn verslag te komen? Het was dus wat minder sterk, maar ik was veel gezakt en kwam daardoor toch nog uit op de derde rating. Maar ratings zeggen niet zoveel bij de jeugd en bij rapidpartijen, dus je weet het nooit.

Sandra had het zoals verwacht gezellig, en ondanks dat er geen leuke jongens waren, was ze toch ongeconcentreerd en haalde 4 uit 9. Luuk begon heel knap met 3,5 uit 4, maar verloor van de sterkste. Dat is op die leeftijd altijd moeilijk, en hij verloor de volgende 2 partijen ook. Maar de laatste 2 won hij, en hij haalde een mooie 5e plek met 5,5 uit 9.

Zelf verloor ik in de derde ronde van de nummer 1, Joris. Ik eindigde na een remise tegen Rolf op 7,5 uit 9. In 2009 was ik daarmee eerste, want toen deden naast Joris en Rolf ook bv Jorden, Ankit en Robin mee, en pakten we elkaar veel punten af. Maar nu werd ik 2e met een half puntje minder dan Joris, maar anderhalf voor Rolf. Joris had af en toe wel mazzel, zoals toen hij eeuwig schaak had in een stelling met een toren minder, en in de laatste ronde met wat moeite remise had tegen Lena. Maar ik was meisjeskampioen, en had daarom 2 bekers, een gouden en een zilveren. Joris had alleen zilver. Bij vrijwel alle groepen kreeg eerst het meisje haar prijs, maar bij mijn groep niet omdat ik ook tweede in totaal was. Ze zeiden toen dat er ook wel eens een meisje eerste was geworden, wie zou dat geweest zijn...

Ook leuk bij dit toernooi is dat je weer veel oude bekenden ziet. Maar bijna niemand die ook al bij de 7-jarigen speelden deed nu nog mee, alleen Melchior die 5e werd. Anderen (Ankit, Jorden, Yassine) schaken nog wel goed, maar waren er niet. Melchior wil trouwens een jaar komen logeren om al onze 700 spellen te doen en wilde in ruil dan wel soep meenemen omdat ze dat thuis verkopen! De partij tegen elkaar was van ons allebei het slechtst, ik stond niet zo goed en toen kreeg hij het voor elkaar om in minder dan 10 zetten 2 torens voor 2 lopers weg te geven... Wel grappig was dat ik thuis meteen weer op Facebook ging, en ik daar zag dat hij ook net 2 minuten thuis was!

Er waren veel schattige, kleine kinderen, zo was er een jongetje die de laatste ronde keihard: “YES!!!!” riep door de zaal. Was hij eerste geworden? Nee hoor, hij kwam juichend de zaal uit omdat iemand hem pat had gezet! Ik was voor de verandering groter dan de meeste anderen, ik was nu zelfs groter dan bv Olivia, Halana en Catheleijne, die ouder zijn dan ik.

In de trein gingen we per ongeluk in een stiltecoupé zitten. Vroeger dacht ik altijd dat je in die coupé niet in je neus mag peuteren, vanwege het plaatje dat daar hangt... We reisden met een grote groep, waaronder Chris, Colin en Halana. Ook Catheleijne reisde even mee, maar het drukst was toch wel Luuk, die ondanks de lange zit op de trap bij de prijsuitreiking, nog veel energie over had. Maar al met al was het wel heel gezellig.

Toen we naar huis belden dat we er aan kwamen, gingen mijn vader en Dennis natuurlijk snel opruimen. Maar toen we thuiskwamen hadden ze nog wat stukken pizza liggen, want ze hadden de dag alleen overleefd door die te laten bezorgen. Ik hou niet echt van pizza, en had geen idee wat het voor een was, maar nam gauw wat grote happen omdat ik zo'n trek had. Helaas was het de pittigste pizza die er te krijgen was, met veel pepers erop. Een half uur later stond mijn tong nog steeds in brand, wat niet echt meehielp bij het in slaap vallen...

Wat ook niet hielp was dat de burgemeester, bij wie ik weer op bezoek mag omdat ik Nederlands kampioen ben geworden, alvast een kampioensfeestje voor me had georganiseerd. We wonen aan de rand van een natuurgebied, en daar was een enorm feest met herrie die je nog kon horen aan de andere kant van Heerhugowaard. Ben Saunders stopte gelukkig na half 12, en Nick en Simon maakten tot 1 uur 's nachts iets minder herrie waardoor ik nog wat heb kunnen slapen.

De volgende ochtend bleek nog een keer hoe slim de mannen in ons huis zijn: het brood dat we in huis hadden, waren ze vergeten af te bakken. Ze zeiden ook wel dat het inderdaad iets anders smaakte... Ik was eigenlijk niet van plan een verslag te maken, omdat er weinig leuks was gebeurd. Maar Leo was zo slim om op de clubsite te zetten: verslag van Maaike volgt, dus heb ik er toch nog wat van gemaakt.

Zukertort 2- Waagtoren 2

Afgelopen zaterdag speelde het tweede uit tegen Zukertort 2. Het is een sterk en ook jong team, dus ze stonden bovenaan, maar na 2 rondes zegt dat natuurlijk nog niks.

Het was slecht weer, en er waren dan ook veel mensen met de auto. Maar de grootmeester van Purmerend, die tegen Zukertort 1 speelden, was denk ik wel op de fiets, want hij was helemaal doorweekt!

Dit keer spraken we af bij Dirk thuis. Dennis kwam op eigen gelegenheid, want er was een open dag bij de VU. Henry was daar wel verbaasd over, want hij dacht dat Dennis maar wat prutste op school, net als met schaken. Is eigenlijk wel waar, maar hij doet toch op zijn 16e VWO examen en gaat naar de universiteit.

De arbiter was erg netjes, hij noemde iedereen: meneer Reinderman, meneer Strating, etc. Maar bij de naam Hing Ting Lai, de tegenstander van Wim, wist hij niet of de voornaam nou Lai, of Ting, of Hing Ting was, en zei hij maar gewoon meneer Hing Ting Lai. Hij noemde mij en Shannon trouwens wel keurig mevrouw Vlaar en mevrouw Keetman.

Een bekende van ons, Paul Peter, zat op bord 7 bij hen, want hij wou denk ik in een verslag van mij. Maar omdat ik al 2 keer wit had gehad, zat ik dit keer op bord 8. Dus zei hij maar dat Roger in een verslag zou komen, maar ik was eigenlijk niet van plan een verslag te schrijven. Roger leek toen opgelucht, maar nadat mijn vader zei dat als iemand iets raars deed ik wel wat zou schrijven, zag hij er toch wat zenuwachtiger uit...

Bij Paul Peter moet ik trouwens altijd aan een spelletje denken dat ik speel. Geen idee waarom eigenlijk maar daar wordt in het begin iets gezegd van: “Ik heb een plan.”. “Ga je een snor laten groeien?”. “Nee, iets groters.”. “Bedoel je soms een baard?”

Alex was dit keer als eerste klaar, en had helaas verloren. Het leek mij een ingewikkelde variant, maar het bleek dat Paul Peter het een maand geleden op het bord had gehad! Dit kostte Alex veel tijd, en op het eind ging het helaas mis. Het werd er niet beter op toen Shannon niet veel later ook verloren had, ook omdat haar tegenstander het beter kende en dus veel minder tijd nodig had.

Vervolgens verloren Ronald en Wim ook, die zeker niet minder stonden, maar aan het einde werden ze allebei getruct. Toen stonden we dus met 4-0 achter, maar Dirk en Henry leken te gaan winnen, Dennis' stelling kon in tijdnood alle kanten op gaan en ik ging ook winnen. Roger gaf al vroeg op, en het werd 4-1. Nadat Dirk won en Henry 2 pionnen voorstond, moest alleen Dennis nog winnen, maar hij verloor helaas tegen een speler zonder KNSB maar wel een FIDE boven 2100.

Alex wilde eigenlijk weg, dus bleven Dirk en Ronald achter om op Henry te wachten. We gingen nog even bij zijn bord kijken, en het was daarom ineens heel druk bij het bord. De tegenstander keek daarom nogal verward op, maar dat was vast niet de reden dat Henry won.

Al met al geen al te slecht resultaat (5-3) maar er had zeker meer ingezeten.

Zukertort Amstelveen 2

2080

De Waagtoren 2

1936

5

3

1.	Hing Ting Lai	2094	Wim Nieland	1927	1	0
2.	Florian Jacobs	2152	Henry Veneman	2089	0	1
3.	Joran Donkers	2042	Dirk van der Meiden	2022	0	1
4.	Fedja Zulfic	2170	Ronald Groot	1941	1	0
5.	Ivan Pilcevic		Dennis Keetman	1930	1	0
6.	Tjark Vos	2065	Shannon Vlaar	1911	1	0
7.	Paul-Peter Theulings	2106	Alex Albrecht	1916	1	0
8.	Roger Mehra	1934	Maaike Keetman	1748	0	1

Het Eijgenbroodtoernooi

Afgelopen week heb ik aan twee toernooien in Amsterdam meegedaan. Op woensdag werd weer een popquiz georganiseerd door Dimitri. Het was opnieuw heel leuk, zowel de muziek als het geluid was een stuk beter dan de vorige keer. Ik wist daardoor ook meer. Ons team heette “de Keetrappers featuring Chris”, maar gezien het aantal antwoorden hadden we eigenlijk beter “Chris en de Keetrappers” kunnen heten. De vieze honden, waaronder clubgenoot Ton, wonnen. De quiz was subliem gepland in mijn herfstvakantie, waardoor ik niet alleen 's avonds laat kon meedoen, maar ook overdag met mijn moeder en Sandra in Amsterdam kon gaan shoppen. Daar hadden we onder andere mooie streepjestruien gekocht. In de trein terug zaten we bij René, en we hadden een Truus voor hem meegenomen. Van hem kreeg ik een heel mooi boek van en over mijn favoriete schaakster Judit Polgar! Dat ben ik nu steeds aan het lezen. Truus is trouwens een damprogramma...

Dit weekend deden Sandra, onze vader en ik mee aan het Eijgenbroodtoernooi. Omdat we 's avonds niet meer met het openbaar vervoer terug konden zouden we twee byes opnemen, maar aangezien later bleek dat Alex en Ruud ook meededen, konden we meerijden, en namen we toch alleen zaterdagavond een bye. Van de club deed verder nog het bekende duo Dirk en Peter mee. Misschien zijn die een idee voor een volgende quiz? 

Leuk bij dit soort toernooien is dat je altijd veel bekenden ziet. Vooral ik ken natuurlijk veel mensen, maar zelfs mijn vader, die eigenlijk niet schaakt, kende zowel oud-collega Harrie onder de deelnemers, alsook oud-collega Dennis, als organisator. Deze laatste, had trouwens al snel gezien dat wij bij elkaar hoorden, want niet alleen Sandra en ik hadden onze nieuwe streepjestrui aan, ook onze vader had een gestreepte trui aan. Dat hadden we zelf niet eens door gehad!

In zo'n eerste ronde zijn alle partijen altijd met grote ratingverschillen, dus hadden we zelf bijna allemaal verwachte uitslagen. De enige verrassing was dat Sandra remise speelde tegen Dirk, en misschien zelfs had kunnen winnen. Ik won tegen iemand zonder rating. Tijdens de partij dacht ik trouwens even dat er een aardbeving was. Maar het bleek dat een vrij forse deelnemer een stukje liep en daarbij de vloer in beweging zette! Mijn vader had zijn spullen verdeeld over de tas van Sandra en die van mijzelf. Omdat ik trek had, had ik echter ook mijn vaders koek opgegeten. Die deed hij daarna dus maar in Sandra's tas. Met “daarna” bedoel ik natuurlijk de koeken van de volgende dagen, niet degene die ik had opgegeten!

Midden in de nacht reden we terug, en dan ga je natuurlijk spannende verhalen vertellen in de auto. Alex vertelde dat hij een keer met zijn gezin een nacht tussen de criminelen vast had gezeten op Schiphol, omdat zijn zoon van zes een waterpistool mee had genomen in de koffer! Wij konden natuurlijk niet achterblijven qua criminele ervaring, en vertelden dat de fiets van oma een keer was gestolen. Na een paar maanden zag ze hem bij het winkelcentrum staan, en bleef erbij wachten. Toen een vrouw ermee weg wilde rijden, vertelde ze dat het haar fiets was. Dat was geen probleem voor die vrouw: “ik moet even mijn boodschappen en kind terugbrengen, maar kom hem straks maar bij mij thuis op dit adres ophalen”. Dat deed ze, en toen ze dat 's middags aan een vriendin vertelde bleek dat de fiets van die vriendin net die middag was gestolen. Dus oma gaf haar het adres van die ochtend, en ja hoor, toen de vriendin daar aankwam werd er net een kinderzitje op de fiets gemonteerd!

Op zaterdagochtend hadden we eigenlijk al wat te laat afgesproken, maar Alex kwam zoals al enigszins verwacht ook nog eens een kwartier later om ons op te pikken. Hij probeerde de tijd in te halen, maar tot overmaat van ramp stond ook de brug nog open. Sandra zat in het midden op de achterbank, waar de gordel erg strak was. Misschien door dit alles spuwde ze haar gal, maar deed dat niet alleen over haar trui en jas, maar ook over mijn vader, de achterbank, en over mijn jas en broek. Omdat ze het probeerde op te vangen zaten ook haar haren en gezicht helemaal onder. Haar jas en trui kon ze niet meer aan, maar uiteraard had ik nog wel een vest in mijn tas. Ruud en ik waren maar een kwartier te laat, de rest moest nog schoonmaken, en proberen de parkeermeter aan de praat te krijgen, dus die waren veel te laat. Het schoonmaken van Sandra was uiteindelijk een kansloze zaak. Ze wou dus toch maar liever weer naar huis, zodat mijn vader en zij de zaterdagronden moesten missen. Normaal ligt er in een grote stad als Amsterdam al veel troep op straat, maar omdat Sandra met haar hoge hakken, zonder jas, met een te klein vest, en hele vieze haren, als een zwerver of nog erger, naar het station liep, zagen ze nu wel heel veel vreemde blikken. Zelf zat ik de hele dag met een vieze jas en broek, en bovendien zonder telefoon en geld. Maar gelukkig kon ik wat lenen van Ruud en Anders, de vader van Jonas, die ik van het EK kende. Overigens was mijn tegenstander (2031) nog wat later, en omdat ik zwart had liep zijn klok. Ik verloor echter toch, en won de andere partij makkelijk tegen een lage rating. Op de terugweg moesten we nog even langs de speelzaal rijden, omdat niet ik, maar Alex zijn tas daar had laten liggen!

Op zondag gingen we toch maar met de trein. Ik moest tegen Alex (1916), die iets te laat was, dit keer omdat Ruuds auto uit 1974 onverwacht niet wilde starten. De partij was spannend, met kansen voor beiden, en toen het heel spannend werd deden we remise. Stom, want anders hadden we misschien de spektakelprijs kunnen winnen, want er was heel veel mogelijk, ook nog in de slotstelling.

De laatste partij won ik van iemand met 1919. Ik eindigde dus prima op 4 uit 6. Hoewel mijn rating net te hoog was voor de lagere ratingcategorie, won ik daarmee gedeeld de 1e ratingprijs onder 2000! Dat leverde 20 euro op! Daar kan ik dus mooi weer een aandeel van kopen. Helaas heb ik er geen gekregen, omdat geen enkele lezer zo slim was om te investeren bij HiQ Invest. Inmiddels is de koers wel weer gestegen!

Het was een leuk toernooi, goed georganiseerd, met goedkoop eten en drinken. Aan het eind kreeg iedereen die bij de prijsuitreiking was zelfs nog een drankje van de organisatie! Wat ook mooi was, was dat heel veel mensen prijzen wonnen, ook de minder sterke spelers hadden kans op een prijs. Het enige jammere was dat onze club 3 partijen onderling tegen elkaar had. Dat heb je natuurlijk liever niet als je uit Alkmaar helemaal naar Amsterdam komt. Misschien kunnen ze volgende keer instellen dat clubgenoten niet tegen elkaar hoeven te spelen, tenzij het in de laatste ronden om de topplaatsen gaat. Dat zou toch moeten kunnen met zoveel deelnemers.

Voor de terugreis deed Sandra haar vest uit, want dat vond ze te warm onder haar jas. Het leek mij en mijn vader als ervaringsdeskundigen geen goed idee, en buiten zei Sandra al snel dat ze het toch wel koud vond! Omdat er een première was van een James Bond film kon de tram halverwege niet meer verder, en moesten we opeens overstappen op de metro. Later bleek natuurlijk dat Sandra het vest door het plotselinge uitstappen in de tram had laten liggen. Sommige mensen leren het ook nooit...

Het vierlandentoernooi

Afgelopen weekend deed ik mee aan het Go for Grandmaster toernooi. Dat is een vierlanden jeugdtoernooi in Antwerpen. België, Duitsland, Engeland en Nederland speelden allemaal met een tiental jeugdspelers tot 16 tegen elkaar. De teams troffen elkaar allemaal twee keer met 45 minuten pppp. Vorig jaar won Nederland dik. Toen was ik ook uitgenodigd, maar deed ik niet mee omdat het samenviel met de clubcompetitie. Dit jaar viel het zelfs samen met de jeugdclubcompetitie, dus dat kwam niet goed uit voor ons team. Misschien hadden we vorig jaar toch wat minder punten moeten halen...

Dolf had echter toch een sterk team weten samen te stellen uit spelers die daar niet aan meedoen. Omdat mijn club geen jeugdteam heeft kon ik ook weer meedoen. Timardi, die mij bij op school zit, mocht ook meespelen, dus daar kon ik samen mee reizen. Ook zou ik met haar samen in een gastgezin worden ondergebracht.

Toen iemand had afgezegd werd ook mijn broer Dennis gevraagd. Hij was in het NK tot 16 ook gelijk geëindigd met de anderen die eerst waren gevraagd, dus dat was wel logisch. Meestal wil hij niet een heel weekend schaken maar een interland was toch wel zo speciaal dat hij niet meteen “nee” zei. Maar na een nachtje slapen besloot hij toch om niet mee te doen. Waarschijnlijk wilde hij het weekendje zonder ouders thuis toch niet aan zich voorbij laten gaan, want die zouden mij en Timardi naar Antwerpen brengen, en dan daar het weekend blijven.

Uiteindelijk bleek dat nog een flink aantal anderen ook niet meespeelden, maar Dolf had toch een mooi team bij elkaar gekregen. Ik was nu echter wel de enige die bv ook aan het EK had meegedaan, dus ons team was niet meer de favoriet. Van sommige teamgenoten had ik zelfs nog nooit gehoord, maar ze speelden allemaal goed. Vreemd was wel dat er helemaal niemand van de ploeg van vorig jaar over was, terwijl het toch zo'n leuk toernooi was! Zou daar soms een reden voor zijn? Ik hoopte maar dat ik er niet achter zou komen...

Toen we via internet kaartjes voor de trein kochten kon je kiezen uit hele dure kaartjes, of goedkopere. Met de dure mocht je in een snellere trein, maar mijn ouders wisten al dat het niet veel tijd zou uitmaken, omdat die dure trein vaak problemen had. We namen dus de goedkopere. De NS probeerde de kaartjes toch nog wat duurder te maken. Er was namelijk wel een knop op de website waarmee je kon instellen dat je een kortingskaart hebt, maar die deed het niet goed. We zagen dat omdat de kaartjes duurder waren dan naar Heerlen, waar we ook wel eens heen gaan, en dat is verder weg. We kochten dus apart kaartjes naar Roosendaal, en vanaf daar naar Antwerpen. Dat scheelde 40 euro! We wisten niet of dat nou dommigheid of juist heel slim was van de NS, dat die knop niet goed werkte, maar ja, zoiets kan natuurlijk gebeuren. Bij het kaartjes kopen via internet moet je trouwens je naam uit je paspoort opgeven. Dat was wel grappig, want mijn vader en ik heten natuurlijk Keetman, maar bij mijn moeder staat er Verhoef in het paspoort, en Verhoeff bij Timardi. Dus we leken net een samengesteld gezin met een spelfout!

Timardi en ik vertrokken direct uit school naar het station, waar we onze ouders zagen. De trein stond keurig op het bord, maar we checkten toch nog even op internet of er geen problemen waren. Dat was maar goed ook, want we moesten via Haarlem en daar kon de trein op dat moment niet heen. Gelukkig waren we vroeg en ging er een paar minuten eerder een trein naar Amsterdam, en konden we daarlangs reizen. Die namen we dus, en toen we wegreden zagen we de trein naar Haarlem binnenkomen waarop al stond dat hij niet verder dan Beverwijk ging. Jammer voor de mensen die nog op het perron stonden, maar ja, zoiets kan gebeuren bij de NS.

In de trein was het supervol met heel veel herrie want er was een hele groep kinderen in onze coupé. We twijfelden of het een schoolklas op reis was, of dat ze ook net uit school kwamen. Maar we dachten het laatste want ze maakten zoveel herrie dat een leraar toch wel zou ingrijpen. Maar toen we bijna in Amsterdam waren, hoorden we ze toch "juf" roepen, toen het uit de hand begon te lopen, en kwam de juf tevoorschijn die zich ergens verderop verstopt had. Geen geweldig begin van de treinreis, maar ja, zoiets kan gebeuren!

In Amsterdam bleek dat onze volgende trein niet zou rijden, en dat degene daarna vertraging had, dus we stonden een half uur op het perron. Maar ja, dat kan! Omdat de trein vertraging had, kreeg hij nog meer vertraging. Maar ja. Gelukkig hadden we alles wel ruim gepland, want we waren van plan geweest om in Rotterdam wat te eten, en dan de volgende trein te nemen, zodat we op tijd bij onze afspraak met ons gastgezin zouden zijn. Maar die volgende trein zat bij Rotterdam al vlak achter ons, dus konden we daar niet meer eten. Inmiddels was wel duidelijk dat het niet helemaal klopte dat de snellere trein maar weinig sneller was dan die langzame, want de langzame heeft dus nog meer problemen. We wisten niet of dit nou dommigheid van de NS was dat het zo langzaam ging, of dat het juist heel slim was, zodat ze voortaan meer duurdere kaartjes voor de snelle trein zouden verkopen...

In Rotterdam hadden we dus de internationale trein en die was overvol, zodat we moesten staan tot Roosendaal. Het gangpad stond niet alleen vol met mensen maar ook met koffers en vouwfietsen, waar het meisje met het karretje met etenswaren ook achterkwam, toen ze met heel veel moeite tot halverwege de coupe was gekomen. Ze nam met die actie echter wel onze laatste twijfel weg over de slimheid of domheid van de NS, want ze kon geen kant meer op, en alle mensen in de coupé daardoor ook niet meer, zoals bleek toen we in Roosendaal waren. Er moesten dus heel wat rangeerproblemen opgelost worden om de mensen daar te laten in en uit stappen. Maar ja, er kan veel bij de NS...

Vanaf Roosendaal gingen we verder met de Belgische spoorwegen, en dat ging zonder problemen. We merkten ook dat we in het buitenland waren aan de duidelijke stationsnamen. We kwamen langs Heide (dat was geen grote plaats), Kijk Uit (zag er gevaarlijk uit), Kapellen (daar hadden ze veel kerken) en Antwerpen Luchtbal (dat was eigenlijk meer een opvallende dan een duidelijke naam).

In Antwerpen werden we opgehaald door Dirk, want bij hem en zijn vrouw Marloes, en hun drie kinderen, logeerden we. Mijn ouders zaten in een hotel recht tegenover het station. Het zag er heel luxe uit, en ze hadden een kamer met mooi uitzicht op het stationsplein, dus dat was wel wat anders dan het hotel bij het EK! Maar toch hadden ze het denk ik niet zo goed als wij, want wij logeerden in een schitterend huis, met meerdere woonkamers en enorme slaapkamers.

Eerst gingen we met Dirk nog even een frietje halen, want we hadden nu onderweg niet kunnen eten. Ik nam een kleine friet, maar toen ik de patat die op het bord om mijn bakje heen lag had opgegeten, zat ik al helemaal vol, terwijl ik nog niets uit het bakje had gegeten. Toen ik dat de volgende dag aan mijn ouders vertelde, moesten ze lachen, maar toen wisten ze nog niet dat hen allebei nog geen uur later precies hetzelfde zou overkomen!

In het gastgezin was iedereen heel aardig. Timardi en ik hadden bloemen en zelfgebakken donuts mee, dus het was heel gezellig. Dirk had al geschreven dat ze ook een lief klein hondje hadden, maar net als bij de patat betekent 'klein' daar denk ik iets anders, want hij kwam bijna tot mijn middel! Omdat ik pas door een grote hond ben gebeten blijf ik tegenwoordig meestal bij honden uit de buurt, dus dat was wel een verrassing. Maar deze was gelukkig wel heel lief.

Toen ik de volgende morgen uit de douche kwam, en dus mijn bril niet op had, was Timardi net haar haar aan het föhnen, en struikelde ik over het snoer. Dat schoot niet los, maar in plaats daarvan wel het hele stopcontact, wat toen in plaats van in de muur, op de grond lag. Maakte ik even een goede indruk als gast! Ik moest al aan films denken waarbij de mooiste huizen na bezoek van een gast in een rokende puinhoop veranderden... Maar gelukkig ging er verder niks mis. Dirk vond het trouwens niet erg, en vroeg alleen maar of ik me geen pijn gedaan had!

Bij het ontbijt hadden we, als in een hotel, heel veel keus. Ik nam eerst een boterham, maar het was een reuzeboterham, en omdat ik nooit zoveel eet bij het ontbijt, zat ik na de halve boterham eigenlijk al weer vol. Terwijl ik mijn best deed om ook de andere helft op te krijgen, vertelde Dirk nog dat het ontbijt in België op zaterdag vrij klein is, maar op zondag een echt feestje! Ook het avondeten is in het weekend bijzonder, want toen hij ons 's ochtends naar de speelzaal bracht stond het stoofvlees voor het avondeten al op!

De speelzaal was in het MAS. Dat is het “Museum aan de Stroom”, een heel bijzonder gebouw met deels glazen muren, waar je op elke (enorm hoge) verdieping bijna half buiten loopt, en na deels om het gebouw heen te lopen daar met de roltrap naar de volgende verdieping kan. Wij speelden op de achtste verdieping, dus hadden we een heel mooi uitzicht over de stad. Sowieso was de locatie en de toernooivorm dus al bijzonder, maar alle spelers kregen van de organisatie ook nog een t-shirt om duidelijk te maken dat het om teams ging. Wij kregen natuurlijk een oranje shirt, en onze tegenstander in de eerste ronde, Engeland, een blauw shirt.

Dat shirt kwam mijn tegenstander meteen goed van pas. Ik speelde op het eerste bord onder 14, en mijn tegenstander had met 2058 de hoogste rating van hun hele ploeg. Omdat mijn rating net flink was gezakt heeft hij me denk ik onderschat. In elk geval verstopte hij zijn gezicht met tranen achter zijn nieuwe shirt toen ik een kwal en drie pionnen voor stond. Hoewel de Engelsen veel hogere ratings hadden, wonnen we toch met 6-4!

Uiteindelijk heb ik 3 van de 6 partijen gewonnen, steeds tegelijk met ons team. Daarmee wonnen we de derde plaats die 100 euro opleverde, dus 10 euro per speler, want de coach vond dat hij gefaald had. Die 10 euro prijzengeld ga ik zoals vaak natuurlijk weer investeren. Dit is dan trouwens een mooie gelegenheid om zowel mijn grootste sponsor (mijn vader) als de trouwe lezers van dit blog te helpen. Want hoewel HiQ Invest, wat mede zijn bedrijf is, ook jeugdschaaktoernooien sponsort, hebben slechts weinig schakers daarvan geprofiteerd. Jammer, want een paar weken geleden zijn ze, vanwege de resultaten de afgelopen 5 jaren, uitgeroepen tot beste beleggingsfonds ter wereld in hun soort! Zelf heb ik mijn aandeeltjes bij hun in die tijd ook ongeveer zien verdubbelen, dus grijp jullie kans. Vermeld er ook bij dat jullie via mijn blog klant zijn geworden, want als iemand dat doet krijg ik een extra aandeel van mijn vader!

Over de wedstrijden valt verder meer te lezen op schaakuitzendingen.blogspot.nl. Een paar dingen nog:

• De Nederlandse ploeg speelde alle 6 wedstrijden aan de tafels die in de volle zon stonden. Dat was vooral lastig als je tegen de zon inkeek. Misschien wist de organisatie nog niet dat we dit keer niet zo'n sterk team hadden als vorig jaar?
• In de laatste partij tegen een Belgische jongen met bijna 2100, had ik een gelijkstaand eindspel, maar toen moest ik heel nodig naar de WC. Op de zevende verdieping was een toilet, maar daar mochten we de tweede dag niet in omdat dat eigenlijk achter de museumdeuren was. De enige toegankelijke WC was dus op de begane grond. Maar omdat het een nogal apart gebouw was, en bovendien vol met mensen ben je dan wel een half uur of zo onderweg, wat niet echt praktisch is in een rapidpartij. Ik speelde dus maar snel, maar liet me toen mat in 1 zetten!
• Van mijn Engelse tegenstander kreeg ik een koelkastmagneet van wat ik dacht dat een ziekenauto was. Ik dacht nog: “wie geeft er nu een ziekenauto aan een meisje”. Maar later snapte ik opeens dat een rood kruis op een witte achtergrond natuurlijk de Engelse vlag is!

Op zaterdagavond hadden we ontzettend lekker gegeten. Voordat de hoofdmaaltijd op tafel kwam, stond die al helemaal vol met sauzen, salades, etc. Maar we snapten nu wel waarom het stoofvlees 's ochtends al op stond, want het was superlekker! Ook het ontbijt de volgende morgen was heel lekker, zelfs zo lekker dat ik heel veel op kon! Mijn ouders hadden in een restaurant trouwens een heel klein en chaotisch mannetje als ober. Omdat hij ook de taal niet sprak dachten ze even dat hij uit Barcelona kwam, maar ze kregen wel de kans om een bekende grap uit te halen:

“Ober, proef deze soep eens!”

“Soep is prima”

“Proef maar eens!”

“Is hij te heet”

“Proef gewoon!”

“Te koud?”

“Proef gewoon de soep!”

“OK, waar is lepel?”

“Ahaaa!!!”

Toen ze dit trouwens aan mijn superslimme zus Sandra vertelden vroeg ze na afloop: “Hadden jullie soep dan?”!

Omdat we nog een lange reis voor de boeg hadden gingen wij na de laatste zetten meteen terug. Het zou namelijk nog een paar uur duren voordat de prijsuitreiking af zou zijn. Ze noemden dat trouwens iets anders: de prijsuitdeling. Zo zijn er nog een paar dingen die we in Nederland net iets anders zeggen:

• In de toernooifolder stond iets over “de grootste beloftevolle Belgische jeugdspeler”. Waarop mijn broer Dennis dacht dat hij zelf vast groter zou zijn.
• Mijn ouders konden op hun hotelkamer zelf chocomelk maken. Op het zakje stond: “Strooi de inhoud van dit zakje in een tas. Giet er warm water bij. Goed roeren, klaar!”.
• Het woord afgeschaft gebruiken ze ook op een andere manier. Helaas gaan we het daar zo nog over hebben...

Na gehaast het hele stuk naar het station te hebben gelopen met onze koffers en rugtassen, bleek dat ook de Belgische spoorwegen zijn best deed om meer dure kaartjes te verkopen voor de snellere treinen. Onze trein stond namelijk wel op het bord, maar er achter stond dat hij was 'afgeschaft'. Een half uur later ging er wel zo'n snellere trein, maar dan moesten we alle vier 70 euro bij betalen! Dat deden we dus maar niet, en wachtten in plaats daarvan maar een uur op de volgende slome trein. Maar we waren lang niet de enige die dat gedaan hadden, want die was zo vol, dat we nog net een staanplaats konden krijgen. Sommige mensen hadden dat zelfs niet, en moesten buiten blijven staan. Dus moesten wij weer staan tot Roosendaal of zelfs Rotterdam!

Uiteraard volgden er nog meer problemen, zoals dat onze trein een andere route nam dan zou moeten, waardoor we door een nieuwe kleine vertraging op 2 minuten een aansluiting misten, enz. enz. Maar ja, dat kan allemaal gebeuren bij de NS...

Uiteindelijk waren we pas na 9 uur weer thuis, en had ik dus heel wat langer gereisd dan geschaakt. Maar we wisten nu wel waarom de deelnemers van vorig jaar er niet meer bij waren. Die waren natuurlijk ook met de trein gegaan! Thuis ging ik vrij snel naar bed, zodat ik de volgende dag heel vroeg op kon staan om mijn huiswerk nog te kunnen maken. Het was een heel leuk en bijzonder toernooi, geweldig georganiseerd ook, maar volgend jaar wil ik met iemand in de auto meerijden!

Mijn debuut in de KNSB

--> Gister heb ik met het tweede team van “de Waagtoren” mijn debuut gemaakt in de KNSB-competitie. Zelden zal iemands debuut zo veelbesproken zijn als het mijne, op de clubavond afgelopen dinsdag is er zelfs tot half drie 's nachts over gesproken. Ook zullen niet veel mensen me na kunnen zeggen dat een aantal andere spelers zelfs uit het team is gestapt omdat ik in hun team zou meespelen! Het ligt wel wat anders/ingewikkelder, maar ik zal er verder maar niets over zeggen. Dat zullen anderen komende clubavond vast wel weer gaan doen. De clubavond was trouwens sowieso interessant, want ik werd schaak gezet met mijn eigen toren!

Omdat ik nu een vaste plek gekregen heb in het tweede team kan ik trouwens niet net als Sandra meedoen aan het Kennemer Open, want dat wordt op precies dezelfde dagen gespeeld. Sandra doet daar dus wel mee, en won de eerste ronde van Harrie Boom, een oud-collega van onze vader! Ze heeft er nog veel meer over te vertellen, maar dan moet ze maar een eigen blog starten.

We gingen verzamelen bij Rob Freer, die inviel in het tweede. Rob komt uit Limburg, dus hij praat zelfs nog wat meer dan ik, want bij mij komt alleen mijn moeder uit Limburg. Hij praatte zelfs zoveel dat hij me aan Lucas deed denken, ook al komt die uit Groningen. Rob was heel gastvrij, de drankjes en de cake stonden al klaar. Dennis had al gezien welke plak cake 2 keer zo groot was als de andere, dus wist precies dat hij als derde op de cake moest afstormen! Behalve Dennis en ik, deed ook Shannon mee, dus we waren met 3 jeugdspelers. De rest van het team was allemaal ouder dan wij 3 samen!

We speelden tegen Caissa uit Amsterdam. Dat moet een hele grote club zijn, want ze speelden met 5 teams in een hele grote zaal. Wij speelden tegen het vierde, wat uit allemaal oudere mannen bestond. Maar ze waren wel heel aardig. De tegenstander van Wim Nieland aan bord 1 vroeg bij het begin aan Dennis, die op bord 2 zat, of de twee meisjes aan zeven en acht zijn zusjes waren! Maar het was toch een kenner, want na het antwoord van Dennis zei hij meteen: “Oh, dan is die ander dus Shannon”. Mijn tegenstander, Teun Timmerman, kende mij ook een beetje. Hij wist in elk geval dat ik aan een WK of zo had meegedaan.

De tegenstanders hadden op alle borden een duidelijk hogere rating, maar toch ging het best goed. Rob Freer verloor als eerste maar daarna volgden vier goede remises. Toen waren Dennis, Alex en ik nog bezig. Ik had een leuke partij. Mijn tegenstander had een rating van 2008, dus veel hoger dan ik. Maar toen ik de kans kreeg om een kwal te geven voor de aanval deed ik dat toch gewoon. Het was misschien niet het beste, maar ik kreeg wel veel kansen. Hij had het een paar keer beter kunnen doen, maar uiteindelijk kon ik zijn koning midden op het bord mat zetten! Zo'n beetje de halve zaal stond toen om mijn bord, dus ik moest heel veel handen schudden! Dennis zijn tegenstander was hun teamcaptain, maar hij kwam toch heel blij aan Dennis vertellen dat ik gewonnen had! Omdat ons eerste ook in dezelfde zaal speelde kon ik daarna mooi met Frank van Tellingen mijn partij analyseren. Ook hij vond het goed dat ik die kwal gaf, want “als je niet durft word je nooit beter”. 

Het stond toen dus weer gelijk, maar helaas had Alex in tijdnood de remise verspeeld, zodat Dennis wel moest winnen. Daarbij waren 3 problemen. Ten eerste had zijn tegenstander bijna 2100, ten tweede had Dennis nog maar 3 minuten voor 15 zetten, en hij stond ook nog moeilijk. Maar in tijdnood speelde Dennis heel goed, kwam beter te staan, maar kon dat helaas niet vasthouden. Hij moest het nog een tijdje proberen, maar uiteindelijk moest ook teamleider Johan erin berusten dat het er niet meer in zat, en deden ze remise. We hebben dus helaas met 4.5 – 3.5 verloren, maar wel tegen een sterk team. De jeugd scoorde 2 uit 3, de 65-plussers speelden alledrie remise, alleen de middelbare leeftijd kwam niet tot scoren. Als volgende keer iedereen weer mee doet, zal het vast nog beter gaan! In elk geval was het een hele leuke dag.