WK jeugd

Het is een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. Een van de redenen hiervoor was dat mijn coach bij het EK jeugd een paar jaar geleden, Peng, vond dat ik me op de toernooien moest concentreren, in plaats van op het schrijven van blogs. Dat schreef ik hier geloof ik al eerder, maar vond het uiteraard onzin. Ik heb me er dus niet vaak aan gehouden en de resultaten zijn bekend: ik mocht de afgelopen jaren niet meer aan een EK of WK jeugd meedoen.

Maar ook ik werd ouder en wijzer, en luister nu (heel) soms toch naar volwassenen. Bovendien mocht ik dit jaar wel naar het EK jeugd, en was Peng daar weer mijn coach. Veel keus had ik dus niet. Tot mijn verbazing, en toch ook wel een klein beetje spijt, leverde een poging om het advies op te volgen  daar nog een gedeelde tweede plaats op ook. Rare lui, die volwassenen.

Komende 2 weken doe ik mee aan het WK jeugd in Halkidiki, Griekenland. Het eerste nieuws is, dat daar niet Peng, maar Merijn van Delft mijn coach zal zijn. Er zijn dus mogelijkheden. Toch zal ik het advies opvolgen en tijdens het toernooi geen blog bijhouden. 

Die toernooien, en trainingen, zijn echter erg duur. Daarom heb ik deze pagina geopend voor mensen die mij willen steunen, tijdens en na het toernooi: http://www.talentboek.nl/donatiedoelen/53-schaken/356-wk-t-m-16-en-trainingen

Het tweede, en grote, nieuws is, dat als ik het doel haal,  ik na afloop als vanouds een blog zal schrijven. Er zijn ongetwijfeld meer dan voldoende interessante gebeurtenissen, en anders weet ik nog wel het een en ander over het EK-jeugd... Wie me wil steunen wil ik alvast bedanken, maar ook degenen die dit niet doen zijn uiteraard welkom om het toernooi te volgen op: http://www.wycc2015.org

BASAMRO toernooi in Murmansk

Op donderdag bracht mijn moeder me op tijd naar Schiphol, waar we net ietsje later dan afgesproken aankwamen. Dat was gelukkig geen enkel probleem want vrijwel iedereen was er verder al. Alleen Aart van der Basch van sponsor BASAMRO kwam nog net iets later aan, misschien was hij ook met de trein… Behalve Aart en de spelers die ik voor de reis al heb voorgesteld gingen ook nog de ouders van de jongere spelers, journalist Bas van het AD, Valentine en Edwin van BASAMRO en coaches Dolf en Harold mee. Het was een hele leuke groep en ze waren allemaal erg aardig. Omdat iedereen er snel was hadden we mooi de tijd om onze eerste groepsfoto te maken, met de mutsen op die iedereen gekregen had van stichting Pathena om ons tegen de poolomstandigheden te beschermen. Niet iedereen keek even gelukkig bij het maken van die foto, wat enigszins te begrijpen was omdat we die mutsen op moesten terwijl het daar op Schiphol ruim 20 graden was! Daarna heeft dan ook vrijwel niemand hem meer opgedaan, behalve misschien als slaapmasker. Toch gingen we daarna goedgehumeurd op pad naar de douane. Die waren erg vrolijk en deden totaal niet moeilijk. Wat een goed begin van de reis! Maar dan is er natuurlijk niks om over te schrijven. Daarom vergat ik zelfs 2 keer mijn koffer bijna, maar gelukkig werd er goed op me gelet (zouden ze soms mijn blog lezen?) en waren er dit keer ook niet-schakers mee. De vervoerders van BASAMRO hebben bijvoorbeeld manieren waar ik op de meeste schaakreizen niet aan gewend ben geraakt, en tilden spontaan mijn koffers uit de rekken. Ook hoefde ik verder soms ook niet eens mijn eigen spullen te dragen! De sfeer in het vliegtuig was uiteraard uitstekend. Dat laatste woord was misschien zelfs wel iets te letterlijk van toepassing. Tycho en Marijn naast mij waren namelijk wat wild tijdens het eten, waardoor ze tegen mij aanstootten, en ik daardoor vervolgens met mijn mes uitstak en die zelfs een beetje in de persoon achter me stak. Gelukkig zat daar gewoon een nors kijkende Russische geheim agent of zo, dus door gewoon de rest van de reis niet meer achterom te kijken, bleef de sfeer prima! 

Maar de sfeer veranderde in Rusland. De kleur die daar het meest voorkomt is grijs, en soms nog wat groen. Zo waren er een soort bewakers met groene hoeden waar we graag een foto van wilden maken, maar die bevalen dan op boze toon om de foto gelijk te verwijderen. Onze douanebeambte was zeker niet veel vriendelijker en makkelijk te herkennen aan haar gedrag: Met een chagrijnig gezicht keek ze je eerst minutenlang angstaanjagend aan, waarbij ze dan duidelijk liet blijken dat je totaal niet lijkt op de foto in je paspoort. Na nog wat visumpapieren te bekijken die er kennelijk ook al heel onbetrouwbaar uitzagen en hoofdschuddend te overleggen met wat collega’s, daarbij de ‘schuldige’ duidelijk aanwijzend met allerlei handgebaren, zette ze dan uiteindelijk met onverholen tegenzin toch een stempel. Dat laatste dan weer met een blik waaruit bleek dat ze je heus wel door had, maar helaas net niet genoeg bewijs had om je de toegang tot het land te weigeren, of liever nog meteen de cel in te slepen. Omdat dit gedrag zo makkelijk te herkennen is kwam trouwens wel een onwaarschijnlijk toeval boven water. Toen ik dit namelijk thuis vertelde bleek dat mijn ouders die onafhankelijk van elkaar zo’n 20 tot 25 jaar geleden ook al eens enkele keren Rusland en de Sovjetunie hadden bezocht, in al die gevallen precies deze zelfde dame waren tegengekomen bij binnenkomst! Echt een ongelooflijk toeval om na zoveel jaar achter te komen, aangezien ze zich dit tot nu toe totaal niet gerealiseerd hadden!

Uiteindelijk belandden we in ons hotel, na een busrit door het landschap. Dat leek eerder op het toneel van een horrorfilm, met dode bomen en af en toe wat verlaten huizen. Het hotel was echter prima. Omdat ik het enige meisje in ons team was, deelde ik de kamer met 2 meisjes uit Archangelsk.  Ze leken erg aardig, maar werden al snel teleurgesteld toen ik ze mee kon delen dat ik geen Russisch spreek en er zelfs nog nooit geweest was. Hun Engels was ook niet echt geweldig, en dus gingen we een Russische soap kijken waar ik vrij weinig van begreep. Op dat moment ging onze groep gelukkig een tijdje beneden zitten, dus ik verwachtte dat ze daarna inmiddels wel zouden slapen. Het tegendeel bleek echter waar te zijn. Rond 1 uur ’s nachts ging de oudste douchen, met keiharde Russische muziek op. Daarna gingen ze in hun pyjama weg, geen idee waarheen of waarom, en kon ik gelukkig proberen te slapen. Hoe laat ze terugkwamen zou ik niet weten, maar ook doordat het niet donker werd in Murmansk heb ik slechts 2 uur geslapen die nacht. Het voordeel daarvan was natuurlijk dat ik op tijd kwam voor het ontbijt. De meeste anderen hadden ook niet veel geslapen, en waren dan ook wat later. Daarom zat ik lekker in het hoekje op de bank, waar je als je nog wat eten wilde halen moest klimmen om er nog uit te kunnen komen. Dat leverde soms wat problemen op, maar die kon ik met wat ochtendgymnastiek oplossen. Daardoor konden we nog wel enigszins wakker aan de citytour beginnen. Daar zagen we veel verschillende beelden en gebouwen, waar natuurlijk overal groepsfoto’s gemaakt moesten worden, aangezien vrijwel elke brug of hondenkeutel wel de noordelijkste ter wereld of de grootste binnen de poolcirkel was! Zo was er een enorm beeld boven op een heuvel met een heilig vuur ervoor, dat me nog het meest deed denken aan een beeld in Rio. Dat ik daar nog niet helemaal wakker was bleek ook nu weer: ik raakte mijn ring kwijt en zocht met hulp van de hele groep overal, maar hij bleek uiteindelijk gewoon in mijn tas te zitten… Dus toch nog niks kwijtgeraakt, terwijl Tycho, Sven en Robin al vrij snel een kamerpasje kwijtgeraakt waren. Uitgerekend ik moest ze toen helpen om de verdieping weer op te kunnen komen!

Daarna gingen we naar de atoomijsbreker, genaamd de Lenin. Deze was slechts in 3 jaar gebouwd en was heel erg groot, dus dat was wel bijzonder. Verder begreep ik er niet zoveel van, maar het was wel interessant. Toen kwam de lunch, in een vervallen uitziend restaurant genaamd Cafecafe. De verwachtingen waren voor mij dus al niet hooggespannen, maar zelfs toen viel het nog een beetje tegen. We kregen een soort tonijnpasta, want ze hadden natuurlijk op mijn blog gelezen dat ik van pasta hou! Helaas hou ik niet van vis, en vond ik het absoluut niet lekker. Maar ook de anderen waren er niet echt enthousiast over. Alleen Marijn at uiteraard alles tot de laatste kruimel op. 

Daarna werd de trip wel een stuk leuker. We gingen namelijk naar het oceanarium, waar een soort zeehondenshow was. We roken wel gelijk een vreselijke vislucht, wat ons weer aan de pasta deed denken. De visvoorraad was namelijk onuitputtelijk, er bleef maar meer in de goochelemmers zitten want de zeehonden kregen ieder meer vis dan ik waarschijnlijk in mijn hele leven zal eten… Ik koos wel een slimme plek, namelijk niet voorin want ik had met mijn moeder en zus bij Seaworld in San Diego al eens in de splashzone gezeten. De vislucht was achterin ook minder erg, dus dat was een bijkomend voordeel. Robin en Tycho maakten zich echter geen zorgen en gingen vrolijk vooraan zitten, aangezien de rand van het bad toch heel erg hoog was. We kregen allemaal een bal, die we in het water mochten gooien. Een zeehond ging er 1 pakken, en degene van wie de bal was won dan een prijs. Dat klonk wel goed, en een of andere Russische jongen ging vrolijk naar voren nadat zijn bal uitgekozen was. Zijn blijdschap duurde echter maar kort, want het eerste deel van de prijs was dat de zeehond zijn gezicht ging likken. Daarna moest hij op een soort troon zitten, met een roze versiering erop. Later mocht hij ook nog met een wat grotere bal met de zeehond spelen, en ik heb zelden iemand zo ongelukkig zien kijken. Of misschien toch wel vaker: Robin en Tycho hadden toch onderschat hoeveel water zeezoogdieren kunnen verplaatsen, keken al een stuk minder vrolijk toen ze de volle laag kregen, en al helemaal toen we na de show konden zien en ruiken hoe vies en groen dat water was… Ik snapte nu trouwens wel opeens veel beter waarom mijn broer en vader toen in San Diego zo’n lol hadden.

Gelukkig was de show wel op tijd af, en verwachtten we terug te gaan naar het hotel om te eten en wat uit te rusten. Ongeveer de helft van de delegatie sliep (of probeerde het in ieder geval) al in de bus. Maar helaas, we gingen eerst nog de stad rondrijden en na ongeveer 6 keer hetzelfde kruispunt gepasseerd te zijn gingen we naar een restaurant, waar dinner with ‘sort of animation’ aan ons beloofd was. De jongens waren extreem enthousiast want ze dachten bij binnenkomst dat daarmee de serveersters werden bedoeld, die aparte en vooral zeer korte jurkjes aan hadden. Ik weet niet of de moeders die met ons mee waren toen snel iets hebben geregeld, maar ik heb zelden zulke teleurgestelde blikken gezien als toen de jongens bleek dat de animatie niet doorging! Het eten was daar trouwens wel lekker, en daardoor hadden we genoeg energie om in het hotel wat voor te bereiden.

Zo kon iedereen wat langer slapen, en waren we redelijk op tijd voor het ontbijt. Ik ben wel gewend aan een ontbijt in een hotel door al die toernooien, maar dit was een compleet nieuwe ervaring. We zaten in een soort onderwaterdisco, met blauwe lampen en lekker brood was er nauwelijks. Dolf trapte er tot 3 keer toe in en nam steeds weer een broodje met een vreemd smakende salade erin verstopt. Ik durfde het niet aan en heb iedere dag eieren, spek en aardappels gegeten. Dat lijkt en was wel lekker, maar het was vaak koud en te zout, en na een paar dagen heb je er ook wel genoeg van. Om het nog bijzonderder te maken was er op deze zaterdag een soort Noorse film te zien en aparte muziek, om ons nog wakkerder te maken. Het Noorse consulaat was namelijk jarig, en daarom was er taart gemaakt en waren er mensen op bijzondere wijze verkleed. Helaas waren de beste tafels dus ook gereserveerd voor de Noren, maar een voordeel daarvan was wel dat het klimmen nu niet nodig was.

Voor de partij werden er nog wat spelers van ons geïnterviewd voor de Russische nationale tv. Dit bleek dan later nagesynchroniseerd te worden, en aangezien we geen Russisch spreken zouden ze er ook totaal iets anders van gemaakt kunnen hebben. Dat zullen we wel nooit weten…

De eerste ronde moesten we tegen het team dat we als onze grootste concurrent beschouwden, namelijk de winnaar van vorig jaar: Murmansk. De avond ervoor werd ik al gewaarschuwd over de samenstelling van dit team: ze kregen als bijnaam ‘de Lucasjes’, aangezien ze zowel qua gedrag als qua uiterlijk op mensen met die naam zouden lijken. Dat leek mij op dat moment nogal onwaarschijnlijk, maar na een snelle blik bleek dat er geen woord van gelogen was. Waar de ene veel te kortgeschoren was, had de ander haar dat veel en veel te lang was. Tijdens de partij gingen ze ook vaak lachen en praten, en bleven daar maar mee doorgaan. Maar het scheen vorig jaar nog veel erger te zijn geweest. Nu verging het lachen ze namelijk  uiteindelijk, want we wonnen dik, met 6-2. De tegenstanders speelden trouwens zeker goed, en waren absoluut weer veel beter dan hun ratings, maar wij hadden een ijzersterk team, met allemaal spelers die tot de nationale top in hun leeftijdsgroep behoren. Ik verloor zelf helaas deze eerste partij, maar wel van de sterkste speler. De spelers zaten namelijk niet alleen op sterkte, maar ook op leeftijd. Hij speelde vorig jaar ook al remise tegen Timman, had de hoogste rating en speelde gewoon erg sterk. Toch is hij ‘slechts’ de nummer 25 van Rusland in zijn leeftijdsgroep, dus dat zegt wel iets over het niveau daar. Ik verloor helaas vrij kansloos, maar gelukkig ging het de volgende ronde een stuk beter.

Voor die ronde kregen we wel weer een aparte lunch. We kregen namelijk eerst een voorgerecht, waarvan moeilijk vast te stellen was wat het eigenlijk was. Lekker vond waarschijnlijk niemand van de jeugd het, want alleen Marijn had het op, maar die at altijd alles op. Daarna kregen we gelukkig vlees met friet, en konden we toch de tweede partij beginnen zonder een al te lege maag. Deze wedstrijd leek spannender te worden, maar de overwinning was uiteindelijk nog groter: 6,5-1,5. Alleen Sven had verloren, maar zijn tegenstander was dan ook wel erg apart. Zo bood hij remise aan, maar kwam hij daar niet helemaal goed uit. Sven begreep hem echter wel maar wilde het niet aannemen, dus hij zei niets. Daarop haalde de tegenstander de arbiter, die Sven met heel veel moeite ging uitleggen dat de tegenstander remise wilde. Sven was misschien hierdoor wel erg uit zijn concentratie, want een paar zetten later stond hij verloren. Zijn tegenstander vergat hierna echter een keer zijn klok in te drukken, en haalde de arbiter er weer bij toen hij er achter kwam dat de verkeerde klok liep. Na wat geklets drukte de arbiter maar gewoon de klok in en was het probleem (dat eigenlijk dus geen probleem was) opgelost. Mijn tegenstander was misschien ook wel afgeleid hierdoor en ik won vrij makkelijk. Zo sloten we de dag goed af, en hadden we al aan 2,5 bordpunt tegen Archangelsk genoeg om kampioen te worden.

Die nacht kon iedereen zowaar redelijk goed slapen en de overwinning werd zelfs nog groter: 7,5-0,5. Het

leek nog 8-0 te gaan worden maar gelukkig was Kevin zo sportief en verstandig om remise te spelen en konden de Russen nog net hun eer redden. Door deze ruime overwinningen scoorde iedereen in het team minstens 2 uit 3, wat natuurlijk een knappe prestatie is en ook voor een goed humeur zorgde bij alle spelers. Tycho, Casper en Liam scoorden zelfs 3 uit 3, maar die zijn dan ook internationaal qua rating behoorlijk sterk in hun categorie. Na nog wat interviews en wat foto’s kon dan het hoogtepunt van dit toernooi beginnen: de kloksimultaan tegen Karpov. Karpov had zijn tegenstanders zelf uitgekozen (van ieder team een jongen en een meisje) en dus mochten van ons alleen Sven en ik tegen hem spelen. Helaas deed hij goed zijn best tegen ons, en verloren we allebei vrij kansloos. In de opening ruilde hij tegen mij alles af, maar stond toen toch net wat beter dan ik. Ook deed hij daarna vrij simpele zetten die, als ik er beter over nadacht, toch steeds slimmer bleken dan ze leken. Ik zette hem wel nog een keer 20 minuten aan het denken, waarbij hij met een rood/paars aangelopen hoofd ingespannen naar het bord tuurde om vervolgens een paar keer naar andere borden  te lopen en dan later weer terugkwam, maar nog steeds niets zette. Ik had toen nog maar 2 minuten op de klok, en dacht in die tijd dus ook wel na, maar helaas vooral aan het feit dat ik eigenlijk heel nodig naar de wc moest! Dus toen hij dan eindelijk gezet had gaf ik meteen iets weg en kon ik opgeven. Uiteindelijk speelde Karpov 2 remises, namelijk tegen Kiril (waar ik van verloren had) en een van mijn kamergenoten.

Bij het avondeten vond ik de salade zowaar lekker, maar behalve Marijn was ik de enige aan mijn tafel. Daarna kregen we een soort stoofpot/soep die er uitzag alsof er allemaal restjes in waren gestopt, maar eigenlijk best lekker smaakte. Daar was helaas niet iedereen het mee eens, en zo had bijvoorbeeld Sven nauwelijks wat gegeten. Maar de sfeer was zo goed dat dat niet meer uitmaakte. ’s Avonds konden we nog wat schaken en analyseren, en toen was het alweer tijd om in te pakken want de volgende dag moesten we al vroeg weg.

Het ontbijt was namelijk om half 7 gepland, en ook deze dag was iedereen wel redelijk op tijd. Het ontbijt was nu in de speelzaal, en helaas niet meer in de disco. Ook de muziek was nu veel normaler. Hierdoor werden we niet echt wakker geschud, en vielen we bij de busreis al bijna in slaap. Ik was nog wel wakker genoeg om op te merken dat de meeste 'dode' bomen nu groen waren geworden, waardoor het landschap er opeens veel minder luguber uitzag! En dat in slechts 4 dagen!

Op het vliegveld was ik dit keer de klos en werd ik gefouilleerd. Toen ze iets in het Russisch zei dacht ik dat ze klaar was dus ik liep weg, maar ze trok me met een boos gezicht weer terug. Blijkbaar wilde ze dat ik me omdraaide, maar dat had ik niet helemaal goed begrepen! Ook deden zich wat problemen voor wat betreft de bekers. Deze zien er namelijk uit alsof je er ook iemand mee neer kunt slaan, en ik geloof dat iemand hem zelfs uit zijn koffer moest halen om te laten zien. Gelukkig deden ze in Murmansk verder niet al te moeilijk en binnen de kortste keren waren we alweer in Sint Petersburg. Daar zouden we het paleis van Tsarina Catherina de Grote bezoeken. Ik ben er nog steeds niet uit of het nou het winterpaleis of het zomerpaleis was, maar groot was het zeker. We hadden zelfs een Russische gids die Nederlands sprak, dus dat was makkelijk te volgen. Het was helaas wel ietsje warmer dan verwacht, namelijk rond de 30 graden. Daar liepen we dus wel een beetje voor gek met een dikke jas en bontmuts! Het paleis was erg mooi, maar vooral enorm groot. Na 20 kamers versierd met goud had ik het wel een beetje gezien, maar toen kwamen er nog 30 aan! Met zere voeten en na nog 20 minuten door de brandende zon lopen kwamen we dan uiteindelijk bij de lunch aan. De salade was daar ook niet geweldig (alleen Marijn at het op), maar daarna werd het beter en beter met typisch Russische gerechten. Blijkbaar koken ze in Rusland toch lekker!

Vervolgens zouden we klassieke muziek gaan luisteren in een paviljoen. Dat was echter compleet anders dan ik me had voorgesteld. Een groepje mannen ging namelijk live zingen, en Sven begon al met lachen voor ze goed en wel begonnen waren omdat ze er best grappig uitzagen met vreemde pakken. Tot dan deden we onze uiterste best, maar toen konden opeens meer kinderen hun lachen niet meer inhouden, want ze keken er toch ook wel heel maf bij. Maar ik moet zeggen dat het wel mooi was en ook bijzonder.

De terugreis liep verder prima. Op Schiphol keek de douane in mijn paspoort, en ze was denk ik een volger van mijn blog want ze vroeg vrolijk: “Hoi Maaike, goede reis gehad?”. Ik antwoordde dat het heel leuk was geweest, en na een “Welkom terug in Nederland” mocht ik doorlopen. Ik voelde me meteen weer thuis. Even later was er opnieuw sprake van een bijzonder toeval, want toen kwamen we een groepje schakers, waaronder Brent Brug, tegen die net terugkwamen van een schaaktoernooi in Roemenië! Ik geloof dat zij ook de nodige verhalen te vertellen hadden, al ging ik snel naar huis, want ik was toch wel erg moe.

Dit was toch zeker een van mijn leukste schaakervaringen, hopelijk is er volgend jaar weer een BASAMRO-toernooi! Op www.basamrochesstournament.com staan alle uitslagen, partijen, en andere info, en op www.schaakschermutselingen.blogspot.nl staan leuke verslagen van Marijn en zijn moeder! Ten slotte staan er heel veel foto's op de facebookpagina van Pathena.