BASAMRO toernooi in Murmansk

Op donderdag bracht mijn moeder me op tijd naar Schiphol, waar we net ietsje later dan afgesproken aankwamen. Dat was gelukkig geen enkel probleem want vrijwel iedereen was er verder al. Alleen Aart van der Basch van sponsor BASAMRO kwam nog net iets later aan, misschien was hij ook met de trein… Behalve Aart en de spelers die ik voor de reis al heb voorgesteld gingen ook nog de ouders van de jongere spelers, journalist Bas van het AD, Valentine en Edwin van BASAMRO en coaches Dolf en Harold mee. Het was een hele leuke groep en ze waren allemaal erg aardig. Omdat iedereen er snel was hadden we mooi de tijd om onze eerste groepsfoto te maken, met de mutsen op die iedereen gekregen had van stichting Pathena om ons tegen de poolomstandigheden te beschermen. Niet iedereen keek even gelukkig bij het maken van die foto, wat enigszins te begrijpen was omdat we die mutsen op moesten terwijl het daar op Schiphol ruim 20 graden was! Daarna heeft dan ook vrijwel niemand hem meer opgedaan, behalve misschien als slaapmasker. Toch gingen we daarna goedgehumeurd op pad naar de douane. Die waren erg vrolijk en deden totaal niet moeilijk. Wat een goed begin van de reis! Maar dan is er natuurlijk niks om over te schrijven. Daarom vergat ik zelfs 2 keer mijn koffer bijna, maar gelukkig werd er goed op me gelet (zouden ze soms mijn blog lezen?) en waren er dit keer ook niet-schakers mee. De vervoerders van BASAMRO hebben bijvoorbeeld manieren waar ik op de meeste schaakreizen niet aan gewend ben geraakt, en tilden spontaan mijn koffers uit de rekken. Ook hoefde ik verder soms ook niet eens mijn eigen spullen te dragen! De sfeer in het vliegtuig was uiteraard uitstekend. Dat laatste woord was misschien zelfs wel iets te letterlijk van toepassing. Tycho en Marijn naast mij waren namelijk wat wild tijdens het eten, waardoor ze tegen mij aanstootten, en ik daardoor vervolgens met mijn mes uitstak en die zelfs een beetje in de persoon achter me stak. Gelukkig zat daar gewoon een nors kijkende Russische geheim agent of zo, dus door gewoon de rest van de reis niet meer achterom te kijken, bleef de sfeer prima! 

Maar de sfeer veranderde in Rusland. De kleur die daar het meest voorkomt is grijs, en soms nog wat groen. Zo waren er een soort bewakers met groene hoeden waar we graag een foto van wilden maken, maar die bevalen dan op boze toon om de foto gelijk te verwijderen. Onze douanebeambte was zeker niet veel vriendelijker en makkelijk te herkennen aan haar gedrag: Met een chagrijnig gezicht keek ze je eerst minutenlang angstaanjagend aan, waarbij ze dan duidelijk liet blijken dat je totaal niet lijkt op de foto in je paspoort. Na nog wat visumpapieren te bekijken die er kennelijk ook al heel onbetrouwbaar uitzagen en hoofdschuddend te overleggen met wat collega’s, daarbij de ‘schuldige’ duidelijk aanwijzend met allerlei handgebaren, zette ze dan uiteindelijk met onverholen tegenzin toch een stempel. Dat laatste dan weer met een blik waaruit bleek dat ze je heus wel door had, maar helaas net niet genoeg bewijs had om je de toegang tot het land te weigeren, of liever nog meteen de cel in te slepen. Omdat dit gedrag zo makkelijk te herkennen is kwam trouwens wel een onwaarschijnlijk toeval boven water. Toen ik dit namelijk thuis vertelde bleek dat mijn ouders die onafhankelijk van elkaar zo’n 20 tot 25 jaar geleden ook al eens enkele keren Rusland en de Sovjetunie hadden bezocht, in al die gevallen precies deze zelfde dame waren tegengekomen bij binnenkomst! Echt een ongelooflijk toeval om na zoveel jaar achter te komen, aangezien ze zich dit tot nu toe totaal niet gerealiseerd hadden!

Uiteindelijk belandden we in ons hotel, na een busrit door het landschap. Dat leek eerder op het toneel van een horrorfilm, met dode bomen en af en toe wat verlaten huizen. Het hotel was echter prima. Omdat ik het enige meisje in ons team was, deelde ik de kamer met 2 meisjes uit Archangelsk.  Ze leken erg aardig, maar werden al snel teleurgesteld toen ik ze mee kon delen dat ik geen Russisch spreek en er zelfs nog nooit geweest was. Hun Engels was ook niet echt geweldig, en dus gingen we een Russische soap kijken waar ik vrij weinig van begreep. Op dat moment ging onze groep gelukkig een tijdje beneden zitten, dus ik verwachtte dat ze daarna inmiddels wel zouden slapen. Het tegendeel bleek echter waar te zijn. Rond 1 uur ’s nachts ging de oudste douchen, met keiharde Russische muziek op. Daarna gingen ze in hun pyjama weg, geen idee waarheen of waarom, en kon ik gelukkig proberen te slapen. Hoe laat ze terugkwamen zou ik niet weten, maar ook doordat het niet donker werd in Murmansk heb ik slechts 2 uur geslapen die nacht. Het voordeel daarvan was natuurlijk dat ik op tijd kwam voor het ontbijt. De meeste anderen hadden ook niet veel geslapen, en waren dan ook wat later. Daarom zat ik lekker in het hoekje op de bank, waar je als je nog wat eten wilde halen moest klimmen om er nog uit te kunnen komen. Dat leverde soms wat problemen op, maar die kon ik met wat ochtendgymnastiek oplossen. Daardoor konden we nog wel enigszins wakker aan de citytour beginnen. Daar zagen we veel verschillende beelden en gebouwen, waar natuurlijk overal groepsfoto’s gemaakt moesten worden, aangezien vrijwel elke brug of hondenkeutel wel de noordelijkste ter wereld of de grootste binnen de poolcirkel was! Zo was er een enorm beeld boven op een heuvel met een heilig vuur ervoor, dat me nog het meest deed denken aan een beeld in Rio. Dat ik daar nog niet helemaal wakker was bleek ook nu weer: ik raakte mijn ring kwijt en zocht met hulp van de hele groep overal, maar hij bleek uiteindelijk gewoon in mijn tas te zitten… Dus toch nog niks kwijtgeraakt, terwijl Tycho, Sven en Robin al vrij snel een kamerpasje kwijtgeraakt waren. Uitgerekend ik moest ze toen helpen om de verdieping weer op te kunnen komen!

Daarna gingen we naar de atoomijsbreker, genaamd de Lenin. Deze was slechts in 3 jaar gebouwd en was heel erg groot, dus dat was wel bijzonder. Verder begreep ik er niet zoveel van, maar het was wel interessant. Toen kwam de lunch, in een vervallen uitziend restaurant genaamd Cafecafe. De verwachtingen waren voor mij dus al niet hooggespannen, maar zelfs toen viel het nog een beetje tegen. We kregen een soort tonijnpasta, want ze hadden natuurlijk op mijn blog gelezen dat ik van pasta hou! Helaas hou ik niet van vis, en vond ik het absoluut niet lekker. Maar ook de anderen waren er niet echt enthousiast over. Alleen Marijn at uiteraard alles tot de laatste kruimel op. 

Daarna werd de trip wel een stuk leuker. We gingen namelijk naar het oceanarium, waar een soort zeehondenshow was. We roken wel gelijk een vreselijke vislucht, wat ons weer aan de pasta deed denken. De visvoorraad was namelijk onuitputtelijk, er bleef maar meer in de goochelemmers zitten want de zeehonden kregen ieder meer vis dan ik waarschijnlijk in mijn hele leven zal eten… Ik koos wel een slimme plek, namelijk niet voorin want ik had met mijn moeder en zus bij Seaworld in San Diego al eens in de splashzone gezeten. De vislucht was achterin ook minder erg, dus dat was een bijkomend voordeel. Robin en Tycho maakten zich echter geen zorgen en gingen vrolijk vooraan zitten, aangezien de rand van het bad toch heel erg hoog was. We kregen allemaal een bal, die we in het water mochten gooien. Een zeehond ging er 1 pakken, en degene van wie de bal was won dan een prijs. Dat klonk wel goed, en een of andere Russische jongen ging vrolijk naar voren nadat zijn bal uitgekozen was. Zijn blijdschap duurde echter maar kort, want het eerste deel van de prijs was dat de zeehond zijn gezicht ging likken. Daarna moest hij op een soort troon zitten, met een roze versiering erop. Later mocht hij ook nog met een wat grotere bal met de zeehond spelen, en ik heb zelden iemand zo ongelukkig zien kijken. Of misschien toch wel vaker: Robin en Tycho hadden toch onderschat hoeveel water zeezoogdieren kunnen verplaatsen, keken al een stuk minder vrolijk toen ze de volle laag kregen, en al helemaal toen we na de show konden zien en ruiken hoe vies en groen dat water was… Ik snapte nu trouwens wel opeens veel beter waarom mijn broer en vader toen in San Diego zo’n lol hadden.

Gelukkig was de show wel op tijd af, en verwachtten we terug te gaan naar het hotel om te eten en wat uit te rusten. Ongeveer de helft van de delegatie sliep (of probeerde het in ieder geval) al in de bus. Maar helaas, we gingen eerst nog de stad rondrijden en na ongeveer 6 keer hetzelfde kruispunt gepasseerd te zijn gingen we naar een restaurant, waar dinner with ‘sort of animation’ aan ons beloofd was. De jongens waren extreem enthousiast want ze dachten bij binnenkomst dat daarmee de serveersters werden bedoeld, die aparte en vooral zeer korte jurkjes aan hadden. Ik weet niet of de moeders die met ons mee waren toen snel iets hebben geregeld, maar ik heb zelden zulke teleurgestelde blikken gezien als toen de jongens bleek dat de animatie niet doorging! Het eten was daar trouwens wel lekker, en daardoor hadden we genoeg energie om in het hotel wat voor te bereiden.

Zo kon iedereen wat langer slapen, en waren we redelijk op tijd voor het ontbijt. Ik ben wel gewend aan een ontbijt in een hotel door al die toernooien, maar dit was een compleet nieuwe ervaring. We zaten in een soort onderwaterdisco, met blauwe lampen en lekker brood was er nauwelijks. Dolf trapte er tot 3 keer toe in en nam steeds weer een broodje met een vreemd smakende salade erin verstopt. Ik durfde het niet aan en heb iedere dag eieren, spek en aardappels gegeten. Dat lijkt en was wel lekker, maar het was vaak koud en te zout, en na een paar dagen heb je er ook wel genoeg van. Om het nog bijzonderder te maken was er op deze zaterdag een soort Noorse film te zien en aparte muziek, om ons nog wakkerder te maken. Het Noorse consulaat was namelijk jarig, en daarom was er taart gemaakt en waren er mensen op bijzondere wijze verkleed. Helaas waren de beste tafels dus ook gereserveerd voor de Noren, maar een voordeel daarvan was wel dat het klimmen nu niet nodig was.

Voor de partij werden er nog wat spelers van ons geïnterviewd voor de Russische nationale tv. Dit bleek dan later nagesynchroniseerd te worden, en aangezien we geen Russisch spreken zouden ze er ook totaal iets anders van gemaakt kunnen hebben. Dat zullen we wel nooit weten…

De eerste ronde moesten we tegen het team dat we als onze grootste concurrent beschouwden, namelijk de winnaar van vorig jaar: Murmansk. De avond ervoor werd ik al gewaarschuwd over de samenstelling van dit team: ze kregen als bijnaam ‘de Lucasjes’, aangezien ze zowel qua gedrag als qua uiterlijk op mensen met die naam zouden lijken. Dat leek mij op dat moment nogal onwaarschijnlijk, maar na een snelle blik bleek dat er geen woord van gelogen was. Waar de ene veel te kortgeschoren was, had de ander haar dat veel en veel te lang was. Tijdens de partij gingen ze ook vaak lachen en praten, en bleven daar maar mee doorgaan. Maar het scheen vorig jaar nog veel erger te zijn geweest. Nu verging het lachen ze namelijk  uiteindelijk, want we wonnen dik, met 6-2. De tegenstanders speelden trouwens zeker goed, en waren absoluut weer veel beter dan hun ratings, maar wij hadden een ijzersterk team, met allemaal spelers die tot de nationale top in hun leeftijdsgroep behoren. Ik verloor zelf helaas deze eerste partij, maar wel van de sterkste speler. De spelers zaten namelijk niet alleen op sterkte, maar ook op leeftijd. Hij speelde vorig jaar ook al remise tegen Timman, had de hoogste rating en speelde gewoon erg sterk. Toch is hij ‘slechts’ de nummer 25 van Rusland in zijn leeftijdsgroep, dus dat zegt wel iets over het niveau daar. Ik verloor helaas vrij kansloos, maar gelukkig ging het de volgende ronde een stuk beter.

Voor die ronde kregen we wel weer een aparte lunch. We kregen namelijk eerst een voorgerecht, waarvan moeilijk vast te stellen was wat het eigenlijk was. Lekker vond waarschijnlijk niemand van de jeugd het, want alleen Marijn had het op, maar die at altijd alles op. Daarna kregen we gelukkig vlees met friet, en konden we toch de tweede partij beginnen zonder een al te lege maag. Deze wedstrijd leek spannender te worden, maar de overwinning was uiteindelijk nog groter: 6,5-1,5. Alleen Sven had verloren, maar zijn tegenstander was dan ook wel erg apart. Zo bood hij remise aan, maar kwam hij daar niet helemaal goed uit. Sven begreep hem echter wel maar wilde het niet aannemen, dus hij zei niets. Daarop haalde de tegenstander de arbiter, die Sven met heel veel moeite ging uitleggen dat de tegenstander remise wilde. Sven was misschien hierdoor wel erg uit zijn concentratie, want een paar zetten later stond hij verloren. Zijn tegenstander vergat hierna echter een keer zijn klok in te drukken, en haalde de arbiter er weer bij toen hij er achter kwam dat de verkeerde klok liep. Na wat geklets drukte de arbiter maar gewoon de klok in en was het probleem (dat eigenlijk dus geen probleem was) opgelost. Mijn tegenstander was misschien ook wel afgeleid hierdoor en ik won vrij makkelijk. Zo sloten we de dag goed af, en hadden we al aan 2,5 bordpunt tegen Archangelsk genoeg om kampioen te worden.

Die nacht kon iedereen zowaar redelijk goed slapen en de overwinning werd zelfs nog groter: 7,5-0,5. Het

leek nog 8-0 te gaan worden maar gelukkig was Kevin zo sportief en verstandig om remise te spelen en konden de Russen nog net hun eer redden. Door deze ruime overwinningen scoorde iedereen in het team minstens 2 uit 3, wat natuurlijk een knappe prestatie is en ook voor een goed humeur zorgde bij alle spelers. Tycho, Casper en Liam scoorden zelfs 3 uit 3, maar die zijn dan ook internationaal qua rating behoorlijk sterk in hun categorie. Na nog wat interviews en wat foto’s kon dan het hoogtepunt van dit toernooi beginnen: de kloksimultaan tegen Karpov. Karpov had zijn tegenstanders zelf uitgekozen (van ieder team een jongen en een meisje) en dus mochten van ons alleen Sven en ik tegen hem spelen. Helaas deed hij goed zijn best tegen ons, en verloren we allebei vrij kansloos. In de opening ruilde hij tegen mij alles af, maar stond toen toch net wat beter dan ik. Ook deed hij daarna vrij simpele zetten die, als ik er beter over nadacht, toch steeds slimmer bleken dan ze leken. Ik zette hem wel nog een keer 20 minuten aan het denken, waarbij hij met een rood/paars aangelopen hoofd ingespannen naar het bord tuurde om vervolgens een paar keer naar andere borden  te lopen en dan later weer terugkwam, maar nog steeds niets zette. Ik had toen nog maar 2 minuten op de klok, en dacht in die tijd dus ook wel na, maar helaas vooral aan het feit dat ik eigenlijk heel nodig naar de wc moest! Dus toen hij dan eindelijk gezet had gaf ik meteen iets weg en kon ik opgeven. Uiteindelijk speelde Karpov 2 remises, namelijk tegen Kiril (waar ik van verloren had) en een van mijn kamergenoten.

Bij het avondeten vond ik de salade zowaar lekker, maar behalve Marijn was ik de enige aan mijn tafel. Daarna kregen we een soort stoofpot/soep die er uitzag alsof er allemaal restjes in waren gestopt, maar eigenlijk best lekker smaakte. Daar was helaas niet iedereen het mee eens, en zo had bijvoorbeeld Sven nauwelijks wat gegeten. Maar de sfeer was zo goed dat dat niet meer uitmaakte. ’s Avonds konden we nog wat schaken en analyseren, en toen was het alweer tijd om in te pakken want de volgende dag moesten we al vroeg weg.

Het ontbijt was namelijk om half 7 gepland, en ook deze dag was iedereen wel redelijk op tijd. Het ontbijt was nu in de speelzaal, en helaas niet meer in de disco. Ook de muziek was nu veel normaler. Hierdoor werden we niet echt wakker geschud, en vielen we bij de busreis al bijna in slaap. Ik was nog wel wakker genoeg om op te merken dat de meeste 'dode' bomen nu groen waren geworden, waardoor het landschap er opeens veel minder luguber uitzag! En dat in slechts 4 dagen!

Op het vliegveld was ik dit keer de klos en werd ik gefouilleerd. Toen ze iets in het Russisch zei dacht ik dat ze klaar was dus ik liep weg, maar ze trok me met een boos gezicht weer terug. Blijkbaar wilde ze dat ik me omdraaide, maar dat had ik niet helemaal goed begrepen! Ook deden zich wat problemen voor wat betreft de bekers. Deze zien er namelijk uit alsof je er ook iemand mee neer kunt slaan, en ik geloof dat iemand hem zelfs uit zijn koffer moest halen om te laten zien. Gelukkig deden ze in Murmansk verder niet al te moeilijk en binnen de kortste keren waren we alweer in Sint Petersburg. Daar zouden we het paleis van Tsarina Catherina de Grote bezoeken. Ik ben er nog steeds niet uit of het nou het winterpaleis of het zomerpaleis was, maar groot was het zeker. We hadden zelfs een Russische gids die Nederlands sprak, dus dat was makkelijk te volgen. Het was helaas wel ietsje warmer dan verwacht, namelijk rond de 30 graden. Daar liepen we dus wel een beetje voor gek met een dikke jas en bontmuts! Het paleis was erg mooi, maar vooral enorm groot. Na 20 kamers versierd met goud had ik het wel een beetje gezien, maar toen kwamen er nog 30 aan! Met zere voeten en na nog 20 minuten door de brandende zon lopen kwamen we dan uiteindelijk bij de lunch aan. De salade was daar ook niet geweldig (alleen Marijn at het op), maar daarna werd het beter en beter met typisch Russische gerechten. Blijkbaar koken ze in Rusland toch lekker!

Vervolgens zouden we klassieke muziek gaan luisteren in een paviljoen. Dat was echter compleet anders dan ik me had voorgesteld. Een groepje mannen ging namelijk live zingen, en Sven begon al met lachen voor ze goed en wel begonnen waren omdat ze er best grappig uitzagen met vreemde pakken. Tot dan deden we onze uiterste best, maar toen konden opeens meer kinderen hun lachen niet meer inhouden, want ze keken er toch ook wel heel maf bij. Maar ik moet zeggen dat het wel mooi was en ook bijzonder.

De terugreis liep verder prima. Op Schiphol keek de douane in mijn paspoort, en ze was denk ik een volger van mijn blog want ze vroeg vrolijk: “Hoi Maaike, goede reis gehad?”. Ik antwoordde dat het heel leuk was geweest, en na een “Welkom terug in Nederland” mocht ik doorlopen. Ik voelde me meteen weer thuis. Even later was er opnieuw sprake van een bijzonder toeval, want toen kwamen we een groepje schakers, waaronder Brent Brug, tegen die net terugkwamen van een schaaktoernooi in Roemenië! Ik geloof dat zij ook de nodige verhalen te vertellen hadden, al ging ik snel naar huis, want ik was toch wel erg moe.

Dit was toch zeker een van mijn leukste schaakervaringen, hopelijk is er volgend jaar weer een BASAMRO-toernooi! Op www.basamrochesstournament.com staan alle uitslagen, partijen, en andere info, en op www.schaakschermutselingen.blogspot.nl staan leuke verslagen van Marijn en zijn moeder! Ten slotte staan er heel veel foto's op de facebookpagina van Pathena.

Komende week BASAMRO toernooi 2014

Komende week vertrekt een groep jeugdspelers en begeleiders naar Murmansk voor het tweede BASAMRO toernooi. In dit toernooi nemen teams van sterke jeugdspelers uit 4 belangrijke transportsteden het tegen elkaar op. Het 1e BASAMRO-toernooi was vorig jaar in Rotterdam, met teams van Rotterdam, Groningen, Antwerpen en Murmansk. Deze laatste stad werd toen eerste met Rotterdam als tweede, en deze beide teams doen dit jaar dan ook weer mee. Bijzonder was dat vorig jaar Jan Timman aanwezig was voor een simultaan met de deelnemers.

Door onder andere het NK jeugdschaken te organiseren is Rotterdam inmiddels het centrum van het Nederlandse jeugdschaak geworden. Dit jaar heeft Groot-Rotterdam dan ook wederom een sterk team met 4 spelers uit het centrum van deze agglomeratie die er vorig jaar ook al bij waren: Robin Lecomte, Marijn Den Hartog, Kevin Nguyen en Liam Vrolijk. Het team wordt dit jaar aangevuld met Tycho Dijkhuis, Sven Dijkhuis, Casper Schoppen en Maaike Keetman uit de noordelijke buitenwijken. Bij elkaar zijn deze spelers denk ik wel goed voor zo'n 20 nationale titels, al heb ik dat niet precies nageteld. Ook zit er in dit team volop internationale ervaring met deelnemers aan onder andere diverse Europese Kampioenschappen.

Tegenstanders zijn dit jaar teams uit Murmansk, Arkhangelsk en Kaliningrad. Qua rating is Rotterdam het sterkste team, maar dat was vorig jaar ook zo, en toen bleek het team van Murmansk toch veel sterker dan hun ratings aangaven, onder andere omdat ze nog erg jong waren. Dat zou dit jaar best weer het geval kunnen zijn. Elk team heeft in totaal 8 spelers waarvan minstens 2 onder 18, respectievelijk 16, 14 en 12, maar de meeste teams hebben jongere spelers dan dat. In navolging van Jan Timman zal dit jaar oud-wereldkampioen Anatoli Karpov aanwezig zijn bij het toernooi, een simultaan geven aan de deelnemers, en ook de prijzen uitreiken!

Ondanks dat Rusland natuurlijk het grootste en belangrijkste land van de schaakwereld is, ben ik zelf nog nooit in Rusland geweest, en ik denk dat dat ook voor de meesten van mijn teamgenoten geldt. Dat is dus best spannend. Maar er gaan ook mensen van sponsor BASAMRO mee, en aangezien transport hun specialiteit is, zal de reis vast prima verlopen. Ik heb alvast even gekeken wat voor weer het vanavond in Murmansk is, en dat was zeer interessant. Het was erg mooi voor de tijd van het jaar: 100% kans op sneeuw en rond de 0 graden. Murmansk ligt dan ook ruim binnen de Noordelijke poolcirkel, en is zelfs de grootste stad daarbinnen!

In elk team moet minimaal 1 meisje meespelen. Aangezien ik in ons team het enige meisje ben zal ik in het hotel een kamer delen met een Russisch meisje uit 1 van de andere teams. Dat zal vast leuk zijn, al was mijn kennis van het Russisch gisteren nog heel minimaal. Maar gelukkig heeft mijn moeder dat gestudeerd, dus kon ze mij alvast de belangrijkste zinnen leren. Ik kan nu dus onder andere zeggen: “Ik begrijp het niet”, “Kan je stoppen met snurken?”, “Onze coach betaalt”, en “Je staat mat!”.

We hebben er allemaal veel zin in en gaan ook met veel vertrouwen op reis. We mogen per persoon een koffer van maximaal 23 kilo meenemen, maar hebben al afgesproken om daar op de heenweg allemaal onder te blijven, want er moet natuurlijk wel ruimte zijn voor de prijzen die op de terugweg in de koffers moeten! Verdere verslagen zullen volgen. Ik zal zelf zeker een verslag maken als we terug zijn, maar ongetwijfeld zullen er ook tussentijdse verslagen volgen op schaakuitzendingen.blogspot.com. Sowieso is er natuurlijk de website van het toernooi waar alles op te volgen zal zijn: www.basamrochesstournament.com.

Tapijtgigant Open ASK 2014

Afgelopen weekend heb ik meegedaan aan het Tapijtgigant Open ASK. Dit is het toernooi van mijn eigen club, de Waagtoren. Vorige jaren duurde dit 7 weken, en dan was er iedere vrijdagavond 1 partij. Maar dit jaar had het toernooi een hele andere opzet: het was een weekendtoernooi! Er werd meteen een nieuwe commissie aangesteld, met daarin mijn moeder, Alex en Ruud. De vorige commissie: Ton, Dirk en Ronald bleven dit jaar nog wel helpen, dus er waren veel mensen in de organisatie. Dit jaar speelden van ons thuis alleen Sandra en ik mee, want Dennis kon helaas niet. Wel logeerde Melchior bij ons, en zat mijn moeder dus in de toernooicommissie. Het enige nadeel was dat de eerste partij op zaterdag al om 9 uur zou beginnen...

De vrijdag begon al goed. Mijn vader moest werken en mijn moeder was al vroeg bij het toernooi, dus gingen Sandra en ik zelf lasagne maken voor Melchior, zijn vader en onszelf. Dit ging nog best aardig, ook al heeft Sandra ongeveer 20 keer mijn moeder een berichtje gestuurd om om hulp te vragen... Desondanks was het goed gelukt en konden we op tijd vertrekken richting de speellocatie, het Gulden Vlies. Normaal gesproken is dit geen probleem, maar de vader van Melchior bracht ons, en met de auto is het toch lastiger. Zo werden Sandra en ik het niet eens over de route en gingen we op Sandra's manier, waardoor we natuurlijk hopeloos verdwaalden. Zo zagen we zelfs delen van Alkmaar waar we nog nooit geweest waren! Toch maakte deze toeristische route het wel spannender en kwamen we niet te laat.

Wat wel opviel was dat verder ook iedereen keurig op tijd was met aanmelden en de opening liep dus niet uit. Alex ging het praatje houden en dat ging prima. Maar bij het opnoemen van de leden van de toernooicommissie was hij Dirk vergeten! Dirk keek hem indringend aan, en er ging een lichtje bij Alex branden: Hij was Ruud vergeten te noemen! Snel stelde hij hem voor en tot slot zichzelf. Dirk gaf het maar op. Gelukkig had niemand dat door. Daarna ging scheidsrechter Gerard ons nog de regels uitleggen. We spraken af dat je verloren had als je meer dan een uur te laat kwam. Oftewel: “Dan zien we jullie morgen wel tegen tienen!”

Omdat iedereen er al was begonnen de partijen zelfs te vroeg. Hier kunnen andere toernooien een voorbeeld aan nemen! Sandra had al snel gewonnen en kon eigenlijk al naar huis gaan, maar bleef omdat het zo gezellig was. Ik had echter meer moeite met mijn tegenstander, Jonas. Uiteindelijk won ik, maar we waren dus niet bepaald vroeg thuis.

Toch wisten we op tijd ons bed uit te komen en arriveerden we ruim voor 9 uur. Al was dit niet op tijd omdat het comité er eigenlijk om kwart over 8 al moest zijn om de nieuwe deelnemers op te vangen. Alex was echter pas om half 9 bij ons huis en mijn moeder had Ton vast een berichtje gestuurd dat we later kwamen. Maar dat bleek niet nodig te zijn, want er was nog niemand van de organisatie. Toen ging ik maar met Sandra de briefjes knippen en notatieformulieren ronddelen, terwijl mijn moeder de inschrijvingen regelde. Ton was er zelfs nog niet om kwart over 9 toen we hem maar wakker belden! Als excuus zei Ton maar dat dit de ultieme test was voor het nieuwe comité... Maar iemand anders maakte het nog bonter, want die had het iets te gezellig gemaakt in de Pilaren en was daar na 3 uur 's nachts nog steeds, en meldde zich om een uur of 10 dus maar af voor de ochtendronde...

De meeste deelnemers waren gelukkig wel op tijd en de tweede ronde verliep zonder problemen. Ik speelde een spannende partij tegen teamcaptain Frank, maar ging in het eindspel de mist in. Ook Sandra verloor helaas. Tussen de partijen door was ruim voldoende gelegenheid om te eten. Omdat we geen lunch hadden meegenomen, gingen we wat kaascroissantjes halen bij de Jumbo. Toen we ze gingen opeten bleek het echter een hamkaascroissant te zijn, ook al stond er van niet! Aangezien Melchior vegetariër is, en Sandra geen ham lust was dit wel jammer. Maar gelukkig maakten we Ton er wel blij mee.

Toch had nog niet iedereen genoeg gegeten. Tijdens de derde partij begon een man schuin tegenover Jos ineens met veel smaak en lawaai een appel te eten. Ook het klagen bij de scheidsrechter hielp hier niet tegen. Naast hem zat iemand met een blikje redbull, en Jos werd al bijna high van de lucht. Het werd zelfs nog erger, toen de eerste man een bord voor zich nam met een enorme tosti erop! Na het met veel gekraak eten hiervan ging deze man ook nog trillen met zijn been tegen een plastic tas aan. Dit alles was teveel voor Jos en hij verloor. Gelukkig kreeg hij de dag erna kans op wraak. De man had namelijk niet betaald voor zijn 'croque monsieur', en op het briefje van de barjuffrouw stond geen naam, alleen maar 'man schuin tegenover Jos Vlaming'. De barvrouw kwam dus bij Jos vragen of hij heel misschien nog wist wie dat geweest zou kunnen zijn. Nou, dat van die 'kraak monsieur' wist Jos nog wel! Hij aarzelde geen moment en wees triomfantelijk de boosdoener aan. De man keek weliswaar beteuterd dat hij betrapt was, maar rekende toch keurig af.

Helaas verloren Sandra en ik allebei opnieuw. Toen gingen we maar naar de McDonalds toe voor ons avondeten, na leuke potjes bughouse. Daar ging echter iets mis, want Sandra kreeg als enige haar hele bestelling. Shannon en ik hadden allebei nog de helft van wat we wilden krijgen, ik had namelijk wel kipnuggets en Shannon had een portie patat. Maar het enige wat Melchior kreeg was een bakje saus... Op zich wel correct voor een vegetariër bij de Mac, maar hij had toch iets meer besteld. Gelukkig kregen we uiteindelijk wel alles.

Melchior en ik hadden een bye opgenomen en hoefden dus niet te spelen. Toch bleven we nog even om dekschaak te spelen. Dit was een leuk spelletje dat Richard had bedacht, en niemand begreep het echt goed. Toch was het wel heel gezellig. Sandra vertelde nog dat ze na haar winstpartij die avond nog ging bughousen en snokken. Toen kwam Dirk langs en pakte ineens een handvol koekjes van haar, zonder het zelfs te vragen. Later kwam hij nog een keer en pakte zelfs nog meer, terwijl hij met zijn mond vol nog even mompelde: 'tja ze zijn wel erg lekker...'

Toen was eindelijk de dag aangebroken waar Sandra zich al die maanden al op verheugd had: de zondag met daarbij de prijsuitreiking! Sandra mocht namelijk helpen hierbij, en koos een veel te korte jurk om aan te doen. Ze wilde niet iets anders aan tot mijn moeder zei: “Vraag maar even wat je vader hiervan vindt.” Dat was een meesterzet want Sandra antwoordde meteen ietwat beteuterd: “Laat maar, ik kies wel iets anders...” Ze had wel andere, nog hogere hakken mee om aan te doen.

Ik speelde tegen Ton Mestrom. Het was een spannende partij, maar hij trok aan het langste eind. Wat wel grappig was, was dat hij vond dat ik zo erg op mijn vader leek. Dit is me nog niet zo vaak gezegd, maar de dag ervoor had hij nog mijn moeder verteld dat we zo op haar leken!

Ook al zat ik niet in de commissie, er was genoeg te doen. Foto's maken bij de prijsuitreiking bijvoorbeeld, of uitslagenkaartjes knippen. Ik heb dus alvast geoefend om over een paar jaar ook in het comité te mogen!

Omdat het oneven was in de B-groep, speelde mijn moeder de laatste partij nog mee. De tweede ronde had ze dit ook gedaan, en maakte toen knap remise tegen Peter. Maar de laatste ronde won ze zelfs, waardoor Peter een weerstandspunt extra had en dus de ratingprijs net voor Sandra wegpakte door nu een half weerstandspuntje meer te hebben!

Jonas kwam na de laatste partij vrolijk de uitslag vertellen: hij had verloren. Mijn moeder zei daarom: “Jij mag niet lachen, jij moet huilen!” en Jonas wist gelijk dat het uit mijn blog kwam! Bij een rapidtoernooi in Koedijk de week hiervoor vertelde ook iemand dat hij nu net als ik de moerastactiek toepast. Leuk om te horen dat mijn lezers zo goed opletten!

Ik won de laatste partij gelukkig weer, van Alex. Alex had ook een leuke toernooiopgave gevonden, een driezet. De koning moest tussen a1 en h1 geplaatst worden in de stelling, waardoor er slechts 1 manier zou zijn om mat in 3 te geven. Op ieder ander veld waren er 2 manieren mogelijk. Dit was vreselijk moeilijk, omdat je eerst alle mat in 3 varianten moest vinden en dan per veld moest gaan kijken welke er niet mogelijk waren... Etienne en ik waren wel een eind op weg, maar uiteindelijk had niemand hem opgelost. Toch hadden de meeste mensen er wel van genoten. John Kramer heeft er uren voor gezeten en maakte zelfs een foto. Anderen gingen gezellig erover discussiëren met de andere deelnemers. Dit maakte het toernooi nog leuker. Omdat niemand het uiteindelijk goed had, waren er wel 2 boeken extra over om weg te geven bij de loterij. New in Chess was namelijk als sponsor toegetreden door 5 boeken als prijs beschikbaar te stellen. Deze gingen natuurlijk als eerste weg!

Die loterij is een oude traditie van het toernooi. Onder de niet-prijswinnaars worden er dinerbonnen en de overige boeken verloot. Niet iedereen had dit goed begrepen: iemand wilde lootjes kopen, en een ander was helemaal verrast dat hij iets kreeg: “En ik heb niet eens meegedaan!”

Het oude comité nam afscheid en kreeg daarom bloemen. Gek genoeg wilde niemand ze hebben en daarom hebben wij nu 2 bossen! Ook de bekers vielen niet erg in de smaak. Etienne, de toernooiwinnaar, had zijn beker aan Melchiors zusje gegeven. Maar omdat hij in eerste instantie zijn tas was vergeten, kwam hij er thuis achter dat iemand een beker van de B-groep er in had gestopt! Later bleek het precies de beker van Ruud te zijn, die hem nu weer terug moet zien te krijgen, want hij wil hem juist wel graag op zijn schoorsteenmantel zetten.

Het was zeker een geslaagd toernooi, ook al was mijn score iets minder. De organisatie was uitstekend, de lokatie kan niet beter, de zaal en stoelen zijn luxe, en het was vooral heel gezellig. Wat mij betreft mag er volgend jaar weer een weekendtoernooi van gemaakt worden!

Schaakfestival Groningen 2013

In de laatste weken van het afgelopen jaar heb ik meegedaan aan het Schaakfestival Groningen. Net als vorig jaar logeerde ik weer op hotelboot Mars samen met een groep andere jeugdspelers. Frank Thoma was weer bereid gevonden om als kok op te treden, en Dolf Meijer en Piet Peelen waren ook weer van de partij. Thomas Willemze overnachtte ook op de boot en hielp ook mee met begeleiden.

Dit jaar bleef ik de rustdag op de boot, en moest ik dus in een keer al mijn spullen mee. Dit was niet zo handig in de trein en bus, want ik moest een enorme koffer dragen waar ik zelf nog wel in had gepast. Maar ik reisde samen met Timardi en Halana, dus het was gezellig en uiteindelijk kwamen we mooi op tijd aan in de speelzaal. Bij de inschrijving kregen de spelers niet alleen een pen, maar ook een plattegrond van Groningen (waarschijnlijk omdat we vorig jaar een keer verdwaald waren) en zelfs een al van tevoren gemaakt toernooiboek!

Vorig jaar speelde ik in de B-groep, en daar had ik qua rating eigenlijk dit jaar weer in moeten spelen. Maar ik speel liever tegen sterkere spelers en van de organisatie had ik een wildcard voor de A-groep gekregen. Daardoor had ik wel veruit de laagste rating omdat mijn fide niet zo hoog is. Zo begon ik op het laatste bord, en scoorde een 0 tegen een WIM. Dit had ik eigenlijk wel verwacht, en dat kon ik dus vrolijk aan Dolf vertellen. Die was toevallig net in gesprek met Tiviakov, de trainer van de familie van Foreest. Dat schaken, en vooral winnen, daar belangrijker is dan voor mij, was meteen duidelijk aangezien hij me streng toesprak: “Jij mag niet lachen, jij moet huilen!” Dat werd dus tijdens het toernooi een veel gebruikte opmerking, waarbij iedereen zijn leuke accent goed nadeed. Tijdens de analyse van mijn partij kwam er een jongetje kijken, dat Dolf kende. Hij vroeg wiens partij het was, en Dolf antwoordde dat het de partij van Maaike was.”Oh Maaike Keetman?”, en hij bleef kijken. Hij kende mijn naam dus wel, alleen kwam hij er pas 5 minuten later achter dat ik er gewoon bij zat!

In het eerste weekend was er rondom de boot een winterfair, en konden we nog niet op de boot eten. Gelukkig had Frank geregeld dat we in het eetcafé de Tweede Kamer een lekkere maaltijd kregen. Dit ging prima en op de boot heerste ook een uitstekende sfeer. Ik zat bij Lola op de kamer, en het was heel gezellig, ze snurkte alleen maar de eerste nacht. Er werden wat afspraken gemaakt over de bedtijden en hoe laat we aan het ontbijt moesten zitten, en daar hield iedereen zich zowaar redelijk aan. Veel spelers waren zelfs al lang voor 9 uur aan het ontbijten de tweede dag, maar dat werd uiteraard iedere dag een stukje later omdat het toch wel een vermoeiend toernooi is.

Wat wel bleef was dat iedereen 's morgens vroeg al wakker werd omdat Thomas vrolijk “Cordia! Cordia!” naar iedereen roept die langs zijn kamer loopt. Bijna iedereen had namelijk een bijnaam, en Cordia was de bijnaam van Joris. Andere bijnamen waren Belgema, Achmed, Bontkraag, Snor en Slet. Misschien kunt u raden bij wie deze bijnamen horen. Ze horen overigens niet bij Mees of Halana want die waren meestal met zijn tweeën beneden (ik denk aan het trainen...), en dus niet vaak genoeg te zien om een bijnaam te verdienen. Gelukkig was de Beerebeer zelf ook af en toe aan het slapen en was iedereen denk ik wel uitgeruster dan vorig jaar.

De tweede dag had ik een vrije ronde want het aantal deelnemers was oneven geworden, en ik had de laagste rating. Dit was niet zo gunstig, omdat ik de ronden erna dus hoger ingedeeld zou worden. Ik had weinig te doen, en ging eerder weg om met anderen een spelletje te doen in schaakcafé Atlantis. De winterfair was inmiddels afgelopen, maar toen ik op de boot aankwam mocht ik er niet op, juist omdat de tentoonstelling al af was. Na wat aandringen kreeg ik de reden te horen: “Je moet hier nu echt snel weggaan, want straks komen er schakers!” Toen ik vertelde dat ik zelf ook een van die schakers was, mocht ik gelukkig wel blijven, al kreeg ik nog wel te horen dat ik er niet uitzag als een schaker. Ik weet nog niet of dat een compliment was.

De oliebollenscore was dit jaar wat minder makkelijk te halen. Het doel was namelijk 12 uit 18, en de eerste ronden haalden we beduidend minder. Maar dat komt natuurlijk omdat de meesten laag geplaatst zijn en dus omhoog werden ingedeeld. Toch werden er al wat mooie overwinningen geboekt, en werden we op de boot beloond met lekker eten. Het is grappig om te zien hoe erg de eetgewoonten verschillen. Zo schept Arthur drie borden vol, terwijl Lola amper een half bord opkrijgt. Zij heet dan ook Den Dunnen. Anderen, zoals Tjark, hebben problemen met de kleur van het eten. Hij eet namelijk geen groene dingen, en als Vos natuurlijk sowieso geen groente. Zo ontstond de volgende situatie: “Wat zijn dat?” “Dat zijn snijbonen, Tjark.” “Oh daar heb ik wel eens van gehoord!”

Dit toernooi werden er heel wat weddenschappen afgesloten. Zo waren de verliezers ineens te zien in Afrikaanse broeken. Later deze week moest Jorden er ook een aan doen, precies op de dag dat hij geïnterviewd werd en op tv kwam! Volgens de tv zijn schakers dus hippe gasten! Verder dacht Marijn dat hij wel meer pannenkoeken op zou kunnen dan Arthur. Omdat Arthur al een hotdog en 10 boterhammen op had was het nog gelukt ook, maar ze hadden nergens om gewed, dus was het voor niets geweest. Arthur had ook een studie aan Marijn gegeven, en als hij de winnende oplossing zou geven kreeg hij 50 euro. Hij kwam tot de goede conclusie maar helaas was het tijdverspilling geweest, want de studie was remise in alle varianten...

De vierde ronde hadden we een goede score, namelijk 10,5 uit 18. Omdat 12 uit 18 toch te hoog gegrepen was, hadden we een nieuwe regel: de verwachte score met een overscore van 3. Helaas was de verwachte score 7,62 en kwamen we dus 0,12 punt tekort voor oliebollen... Dat was wel jammer, maar het mocht de pret niet drukken want we hadden de dag erna een rustdag. Zoals eigenlijk iedere dag werd er weer veel gebughoused. 's Morgens ging dat nog redelijk normaal, en 's middags gingen we met de hele groep naar “the Hobbit”. Dat was heel leuk, en we werden ook nog eens getrakteerd op een heerlijk kerstdiner. 's Avonds ging het bughousen er wat heftiger aan toe, en werden er veel wijze spreuken ontdekt zoals: “Schaak is altijd raak!”, “Dat is een slim paard” en “Remise is geen koe!” Al met al dus een hele gezellige en vrij standaard kerst.

Bijzonder was dat er dit jaar een match tussen Karpov en Timman werd gespeeld, die in het teken stond van het Nederland-Rusland jaar. De boot kreeg ook van allebei een masterclass, en dat was erg leuk en leerzaam! Timman liet 2 partijen zien uit de match om het wereldkampioenschap tussen hen, 20 jaar geleden. Karpov pakte het heel anders aan, en vroeg ons hoe we onze openingen kozen. Niemand durfde uiteraard te antwoorden, en toen moest uitgerekend ik ineens van Piet gaan uitleggen aan Karpov waarom ik de Taimanov speel! Uiteraard keken alle anderen heel opgelucht dat ik het woord kreeg in plaats van hen. Graag zou ik nu vertellen dat dankzij mijn overtuigende antwoord Karpov nu zelf opeens ook de Taimanov speelt, maar ik vrees dat ik niet verder kwam dan wat gestamel dat mijn trainer Wim Andriessen dat voor mij heeft bedacht.

In de zesde ronde speelde ik tegen Anne Veltman. Ik had nog niet zo goed gescoord, namelijk 1 uit 5 (dus eigenlijk 0 uit 4), maar wel leuke partijen gespeeld. Hij was erg aardig en kende mijn blog. Zo zei hij bijvoorbeeld dat hij eigenlijk Sandra op het blaadje had willen schrijven, om de grap een keer om te draaien! Het was een leuke partij en ik won. Daardoor kwam ik net als een paar anderen van de boot uit op 2 punten. Er waren al wat andere bootclashes geweest, maar ik hoopte dat het mij niet zou overkomen. Helaas wel, want ik moest de volgende dag tegen Kedem. Hij was de enige op de boot die ik voor het toernooi nog niet kende, dus dat was niet erg. Wat wel een beetje vervelend was, was dat onze kamer van onderaf (het was een tenslotte een echte boot) behoorlijk nat was geworden. Zo kon je er niet meer lopen zonder natte sokken te krijgen. Gelukkig waren we niet zo vaak op onze kamer, dus dat viel nog mee. Wat wel leuk was, was dat we die dag 12 uit 18 (als je de bootclashes van die dag weghaalt kwam het zelfs neer op 9 uit 12) hadden gescoord en dus oliebollen hadden!

De volgende dag moest ik tegen de Beerebeer. Hij begon goed, met 3 uit 4 waaronder een overwinning op een IM en zelfs een GM. Mijn moeder ging die dag boodschappen doen en moest precies zijn Fiderating van 2154 betalen, misschien was dat wel een voorteken? Zijn KNSB-rating was inmiddels virtueel zelfs 2290, zoals hij niet naliet ons regelmatig te vertellen. Tsja, wat moet je dan als je speelt tegen iemand die maar iets ouder is dan ikzelf, per dag geloof ik meer oefent dan ik in een week, en dus tactisch en theoretisch veel beter is dan ikzelf? Ik overwoog om het Ajax-shirt van Lars te lenen, want Thomas speelt altijd in Feyenoord-shirt. Maar dat zou niet passen en gelukkig heb ik op de club teamgenoten die me de juiste tactiek tegen jeugdspelers (sommigen doen dit niet alleen tegen jeugdspelers...) regelmatig vertellen en laten zien: speel als een honderdjarige en doe zetten waarmee je een olifant nog van zijn slapeloosheid af kan helpen. Ik begon dus voor de tweede keer in mijn leven met 1.d4 en won, nadat in tijdnood de kansen een paar keer wisselden. Daarna meteen voetballen met de Ajax-fans die heel blij waren met mijn overwinning. Helaas kreeg ik toen gelijk een bal in mijn gezicht, en ging mijn bril kapot. Toen ik dat via whatsapp aan mijn vader vertelde, vroeg hij of de Feyenoord-fans dat gedaan hadden, maar het was dus de beperkte techniek van de Ajax-fans. Voortaan maar weer gewoon met AZ-fans voetballen! Mijn schoenzool liet, net als vorig jaar, ook weer los door al dat gevoetbal. Dit was zelfs zo erg, dat ik de laatste dag de schoenen van Bart moest lenen om op te voetballen! Die schoenen pasten, ook al is hij iets van 1.95m!

De laatste avond was om meerdere redenen prima: we hadden weer een oliebollenscore gehaald, al kon iedereen tijdens de partij zelf al een oliebol pakken want er was genoeg voor alle deelnemers. Nog beter nieuws was dat ik de spellen, die ik had meegenomen voor op de boot, die avond toch nog terugvond! Opeens wist ik namelijk weer dat ik die in 1 van de geheime vakjes van mijn koffer had verstopt... De laatste ronde met een kapotte bril verloor ik, al lag dat niet aan de bril, want ik moest tegen IM Willy Hendriks en die was ietsje sterker dan ik... Maar met 4 uit 9, een mooie TPR en uiteraard geen enkele remise, was ik heel tevreden. Het was een zeer geslaagd toernooi, wat mij betreft het hoogtepunt van het schaakjaar, en ik hoop dus dat we volgend jaar weer op de boot mogen!

Het volgende toernooi voor mij wordt de Tata-tienkamp en uiteraard speel ik ook mee in het Tapijtgigant Open ASK, dat dit jaar voor het eerst een weekendtoernooi is!