Vierlandentoernooi 2013

Afgelopen weekend heb ik voor de tweede keer meegedaan aan het vierlandentoernooi in Antwerpen. Dat is een toernooi waar de landen België, Duitsland, Engeland en natuurlijk Nederland aan deelnemen met een tiental spelers. Daarvan zijn er 4 onder de 16, 4 onder de 14 en 2 onder de 12. Ook moeten er minstens 2 meisjes in elke ploeg zitten. Vorig jaar won België, maar dit jaar hadden we volgens mij een sterker team op de been weten te brengen, ook al viel het samen met de jeugdclubcompetitie en het EK jeugd. Ook hadden we een hele leuke ploeg. De meeste teamgenoten kende ik al van NK's en andere toernooien, maar ook degenen die ik nog niet kende speelden goed. Heel toevallig was dat mijn broer Dennis bij zijn studie had verteld dat zijn zusje mee zou doen, en dat een van zijn medestudenten een broertje (Guido) had die ook meedeed!

Ik logeerde ook dit jaar in een gastgezin, en ging al op vrijdagavond heen omdat ik anders wel erg vroeg op moest. Ik ging met de trein, en de reis verliep zowaar goed. Zou de NS mijn verslag van vorig jaar hebben gelezen? Ik kwam keurig op tijd aan in het hotel vanwaar ik naar Mechelen gebracht zou worden, maar omdat de anderen minder vroeg waren moest ik eerst meer dan een uur wachten daar. Toen ik aan het wachten was, kwam er iemand aan mij vragen of ik vorig jaar ook meedeed. Ja, zei ik, ik logeerde bij de familie Spaepen. Toen zei hij: “Dat ben ik!” Ik antwoordde natuurlijk meteen ad rem dat ik dat wel wist, al zat er iemand van de organisatie stiekem te lachen... Ik denk dat ik nu bij een ander gezin zat, omdat het huis van de familie Spaepen misschien nog niet opgeknapt was na mijn vorige bezoek!

Uiteindelijk kwam ik nog voor 9 uur aan bij de familie Lenaerts, en kreeg ik nog wat lekkers te eten. Er logeerde ook een Duitse jongen, die zo'n beetje de Duitse Sophia Thoma was: hij speelde namelijk 3 uur per dag piano maar schaakte ook erg goed! Ik spreek helaas niet zo goed Duits, en hij sprak slecht Engels dus de communicatie verliep wat lastig. Bovendien had het gastgezin een piano waar hij de hele avond over door kon blijven praten, terwijl ik daar weinig van weet, laat staan in het Duits! Maar het was toch heel gezellig, ook omdat er 2 schattige kleine kinderen bij waren.

Op zaterdag speelden we 4 partijen van 45 minuten pppp. De speellocatie was, net als vorig jaar het MAS, het Museum aan de Stroom. Het is een leuk gebouw, en terwijl je speelt kun je genieten van een mooi uitzicht. Dat is nog eens wat anders dan zo'n saaie gymzaal! Dit jaar hadden we niet alleen oranje t-shirts gekregen, maar ook oranje petten. De organisatie had dus wat geleerd van vorig jaar en de petten hielpen wel wat tegen de zon. Gelukkig was het bijna de hele tijd bewolkt dus was het niet echt nodig, maar het zag er wel grappig uit. Er kwamen dan ook veel museumgasten kijken wat we nou aan het doen waren!

Over de wedstrijden ga ik niet al te veel vertellen. In de vierde partij had ik heel snel gewonnen, al na 14 zetten. Helaas moest ik toen wel wachten tot iedereen klaar was, want ik reed mee met de organisatie... Maar dat mocht de pret niet drukken. Ons team deed het heel goed, en we haalden de eerste dag 7 van de 8 matchpunten! Iedereen wist ook een goede bijdrage te leveren. Als een speler een ronde verloor, stonden anderen klaar om dan juist wel te winnen! In de avond was het weer heel gezellig. We aten iets lekkers waar ik nog nooit van gehoord had, namelijk koninginnehapje! Ook mocht ik helpen met pudding maken, dus die smaakte natuurlijk ook prima.

Op zondag wonnen we beide wedstrijden en we werden dus kampioen! Zelf scoorde ik 5 uit 6 op bord 5, wat eigenlijk het hoogste bord onder 14 was. Ook Sven (5 punten op bord 6), Sebas (4.5 op bord 7) en Robin (4.5 op bord 9) wonnen 50 euro als beste speler van hun bord. Vorig jaar won het team met de derde prijs ook nog 100 euro wat toen verdeeld werd over de spelers. Dit jaar heb ik wel de enorme beker gezien die we wonnen, maar zagen de spelers niets van de ongetwijfeld hogere geldprijs. Die beker hoefde coach Ted trouwens niet zelf mee te slepen, want de zeer enthousiaste vader van Gabriël bood aan om te zorgen dat die bij de bond terecht zou komen. Ondertussen mocht die van Ted daar rustig een tijdje op de schoorsteenmantel staan, al heb je dan wel een enorme schoorsteen nodig! Er waren trouwens nog meer enthousiaste ouders, zoals de vader van Monica en Robin. Die had net als vorig jaar voor alle tegenstanders een cadeautje geregeld. Er waren volop cadeautjes, zodat we zelf ook wat stroopwafels konden eten!

Terug hoefde ik dit jaar gelukkig niet met de trein, want ik kon met Tycho, Sven, hun vader, en Sebas meerijden naar Utrecht. Dat scheelde een hoop tijd, en was heel gezellig. Zij zaten bij elkaar op school en we boden tegen elkaar op wie de meest opmerkelijke leraren had. Ik bracht de op YouTube zingende mevrouw van Weely in, dat leek me een ijzersterke troef en wel een toepasselijke naam in schaakgezelschap. Maar na het zien van wat foto's moest ik in eerste instantie toch de eer aan hen laten. Tycho was de enige in de auto die niet de bordprijs had gewonnen, want die ging naar de Duitse jongen die bij mij in het gastgezin zat. Toen Sven dat hoorde was er niets meer te bekennen van de stille jongen die hij vaak lijkt. Het ene na het andere plan werd bedacht waarmee ik die jongen had kunnen vergiftigen. Ook de anderen deden goed mee. Toen bleek dat sommige van mijn vriendinnen, net als zij, van Assassin's Creed houden, vroegen ze me toch nog maar eens, op wat voor school ik eigenlijk zit... Een gênant moment in de auto was toen mijn moeder belde. Ik zuchtte: “pff, mijn moeder belt”, en nam op. Maar bleek dat in de andere volgorde te hebben gedaan!

In de auto viel me trouwens op dat wij alle 4 ongetwijfeld op het EK meer punten zouden hebben gescoord dan veel van de Nederlandse deelnemers aan het EK jeugd dat op dat moment bezig was. Toen begreep ik ook dat ik de directeur sportief van de bond, Jeroen Bosch, de laatste tijd zwaar onderschat heb. Eerst las ik namelijk een komisch interview met hem, waarin hij verdedigde waarom de Nederlands kampioen, Dimitri Reinderman, niet in het Nederlands team zit. Dat is natuurlijk een lastige keuze, maar zijn argument dat hij 2600 had moeten hebben op 1 mei was heel apart. Hij vond het namelijk niet erg dat hij maar 2597 had, dat zou natuurlijk kinderachtig zijn, maar de doorslag gaf dat dat niet op 1 mei was! Hilarisch, want zo'n datum is natuurlijk nog flauwer. Daarna hoorde ik dat Jeroen volgens de reglementen de enige was die me aan de ploeg voor het EK jeugd had kunnen toevoegen. Daar had ik me niet voor geplaatst omdat ik bij de jongens had meegepeeld op het NK. Nu was ik op KNSB-rating (wat bv gebruikt wordt voor talentstatussen omdat die bij jongere jeugd nauwkeuriger is), 8ste geplaatst op het EK, dus bij de eerste 10%, maar dat was kennelijk niet genoeg, want ik begreep van Dolf dat het te duur zou zijn om nog iemand te sturen. En dat terwijl er nu een aantal van onze deelneemsters ruim bij de laatste 10% staat! Allemaal uiteraard volgens de reglementen, maar wellicht moeten die toch eens aangepast worden! Aanvankelijk vroeg ik me dus af wat de belangrijkste taken van de directeur sportief zouden zijn, als hij bij deze dingen misschien niet zijn volledige aandacht erbij had. Maar toen we met deze groep in de auto zaten wist ik het opeens! De prioriteit lag natuurlijk al die tijd al bij dit vierlandentoernooi. Zo'n EK jeugd kost alleen maar geld, maar door sterke spelers hiernaartoe te sturen kon er geld verdiend worden voor de bond. Dat verklaarde natuurlijk ook waarom de geldprijs dit keer niet naar de spelers ging!

Een ander leuk verslag staat hier: http://www.jeugdschaak.com/?p=2039