Limburg en Utrecht

Het is weer tijd voor een verslag, want ik heb aan 2 weekendtoernooien meegedaan: de open kampioenschappen van Limburg en Utrecht. Bij beide is niet heel veel gebeurd, maar samen is het wel genoeg voor een verslag. Bovendien kan ik de toernooien zo ook een beetje vergelijken. 

Eerst speelde ik het open kampioenschap van Limburg. Daar speel ik altijd graag want dan verblijven we in het verreweg beste hotel van Limburg: uitgebreid ontbijt (want dan wil mijn vader ook mee, zie ook het verslag over het Noteboomtoernooi), onbeperkt vlaaien eten, en zelfs een autoservice die ons van en naar de speelzaal haalt en brengt. Bij oma thuis dus.

Ook is het een vrij relaxed toernooi om te spelen, want het is in een lang weekend, en de speeltijden zijn daarom zodanig dat je niet tot 's avonds laat hoeft te spelen. Er is dan ook altijd ontzettend veel jeugd, die ik bijna allemaal ken van het NK, dus het is heel gezellig tussen de partijen door. Dat is de manier om ook mijn zus Sandra aan de start te krijgen. Zelf had ik mijn zinnen gezet op de damesprijs van 200 euro. Dat bepalen ze slim door de TPR van de beste dames uit de verschillende groepen te vergelijken. Ik betaalde dan ook zelf mijn inschrijfgeld. Mijn vader wil het ook wel voor me betalen, maar dan eist hij ook altijd de helft van het prijzengeld. Want volgens hem luidt de belangrijkste wet uit de economie, die hij er bij ons regelmatig instampt: “Wie minder risico loopt krijgt ook minder rendement, en daarom zouden ambtenaren minder moeten verdienen dan vergelijkbare anderen!”

Het toernooi werd gespeeld in een grote sporthal, en alles liep eigenlijk prima. Er waren veel grootmeesters, liveborden, rondeverslagen, demonstraties, een boekenstand, en er was volop eten en drinken te krijgen, zowel binnen als vlak buiten de speelzaal. Vooral de McDonalds had grote aantrekkingskracht op de jeugdspelers, en op grootmeesters zoals Sokolov. De enige minpuntjes waren denk ik dat de liveborden en rondeverslagen alleen voor de A-groep waren, dat je geen eigen eten en drinken mocht meenemen in de zaal, en onhandig met consumptiebonnen moest betalen. 

Voor mij en Sandra liep het toernooi vrij aardig. Het was supergezellig tijdens en tussen de partijen door, wat voor mij niet altijd goed was voor de concentratie, en voor Sandra tot veel remises leidde. Zoals gewoonlijk praatte Lucas weer aan 1 stuk door, al kregen wij hem af en toe heel even stil. Als je bijvoorbeeld aan hem vraagt tegen wie hij gespeeld heeft, antwoordt hij meestal: “Tegen mijn tegenstander.” De meeste mensen zijn dan even stil, maar als mijn moeder dan meteen antwoordde: “Kan niet, daar had je gister ook al tegen gespeeld!”, dan moest hij zelf toch een paar seconden nadenken. Toen hij halverwege het toernooi ermee ophield, vond zelfs Sandra het dan ook iets minder gezellig, ook al noemde hij haar steeds Sara. 

Dat Lucas halverwege stopte was denk ik de opvallendste gebeurtenis van het hele toernooi. Hij speelde erg goed, maar werd opeens opgehaald omdat zijn rating daardoor virtueel precies genoeg was geworden om de jong-oranje-status te halen. Bij een nederlaag zou dat dus geld en een EK-plaats kunnen kosten. Wel begrijpelijk dus, al was het vervelend voor zijn tegenstander. Zelf had ik vorig jaar ongeveer hetzelfde probleem. Mijn rating zou ook hoog genoeg worden voor een status, maar ik moest nog 1 partij voor de clubcompetitie. Ik dacht er wel even over, maar liet natuurlijk mijn team niet in de steek, verloor, en kwam 3 elopunten tekort. Dat ging om de IT-status, waar je geloof ik toch niks aan hebt, maar het zou denk ik beter zijn als de bond voortaan ook tussentijdse ratings zou gebruiken. Als het teveel werk is kunnen de spelers zelf wel aangeven wanneer ze die rating hadden. Het gaat toch maar om een paar spelers, en in elk geval voorkom je dan dit soort dingen. 

Bij het ingaan van de laatste ronde stond ik een half punt achter de concurrent voor de damesprijs. Zelf won ik en zou met 1980 een hogere TPR hebben, als zij remise zou spelen tegen Robin. Die is even oud als ik, dus kennen we elkaar al jaren van NKs en EKs. Bij het hedgefund van mijn vader zeggen ze altijd: “Een vriend is pas een vriend als je er geld aan hebt verdiend!”, dus dat mocht hij nu bewijzen. Robin won zijn partij, mijn investering betaalde zich uit, dus we zijn nu vrienden voor het leven. Nou ja, tot we weer tegen elkaar moeten spelen dan...

Terug konden we meerijden met onze clubgenoot Rob, die net als mijn moeder ook in Limburg geboren is. Er werd dus flink gekletst in de auto, en we waren nog redelijk op tijd weer thuis ook. Ik ga volgend jaar zeker weer!

Het tweede toernooi dat ik gespeeld heb is het open kampioenschap van Utrecht. Eerst zag het er niet naar uit dat ik mee kon doen, want ze spelen op een nieuwe locatie. Die locatie is niet alleen ver van elk station, maar er bleek ook geen hotel op loopafstand te zijn. Eerst wou mijn vader daarom niet gaan. Maar gelukkig had ik vorig jaar een blog over het OKU gemaakt, waardoor uit betrouwbare bron bleek dat er in het hotel vlakbij station Utrecht een uitstekend ontbijtbuffet was. Toen was hij toch wel over te halen...

Op weg naar Utrecht dacht ik aan de leuke restaurants van vorig jaar, en leek het me weer een mooie stad om later te gaan wonen. Maar toen we bij het station aankwamen, bleek die hele omgeving veranderd in een enorme lelijke bouwput, dus toen dacht ik er heel anders over. Gelukkig was het uitzicht op de 13e verdieping in ons hotel de andere kant op, dus dat zag er toch wel mooi uit. We moesten met de bus naar de speelzaal, wat ongeveer 20 minuten duurde. Onderweg zagen we veel soorten winkels die we in Heerhugowaard niet hebben: niet alleen een Russische en een Poolse supermarkt, maar ook tattooshops, en winkels voor zeer bijzonder ondergoed of extreem hoge hakken voor heel speciale gelegenheden. Kennelijk zien ze er in een stad graag goed uit, al verstaan ze er net iets anders onder dan op het platteland...

De locatie was vanaf de weg niet meteen te zien, maar gelukkig was er een soort van speurtocht uitgezet, en konden we het toch vinden. De speelzaal bleek ook hier dit jaar een sporthal te zijn, wat vergeleken met de superluxe zaal van vorig jaar even wennen was. Maar eten en drinken was dan ook een stuk goedkoper, dus dat compenseert het wel. Toernooidirecteur Jan Jaap Janse moest ook nog even wennen aan de nieuwe zaal, want bij zijn openingstoespraak galmde het aan alle kanten. Eerst dacht ik dat hij links stond, toen rechts, toen overal, maar hij was in elk geval duidelijk te horen. Dat was maar goed ook, want ondanks dat hij het kort hield, maakte hij onbedoeld een briljante opmerking: “De organisatie is makkelijk te herkennen, want we hebben blauwe shirts.” Waarna hij naar zichzelf en zijn collega's keek, en enigszins beteuterd maar toch serieus vervolgde met: “We hebben ze alleen niet aan!”

Wat voor de meest spelers ook wennen was, waren de stoelen. Velen gingen nietsvermoedend zitten, dachten dat ze van hun stoel vielen, of er doorheen zakten, maar dat gebeurde dan net niet. Vaak gingen ze stiekem ruilen met de stoel van hun buurman, als die er nog niet was. Maar dat hielp natuurlijk niets. Zelfs tijdens de partijen zag je veel deelnemers, vooral de toppers, stoelen uit de kantine en verder halen. Het leek dus wel een stoelendans, wat eigenlijk wel grappig was, dus dat vond ik niet erg. Wat ik wel jammer vond was dat je geen bier mocht drinken in de speelzaal. Zoals ook al in het verslag over het Noteboomtoernooi te lezen valt kost zo'n maatregel mij namelijk geheel buiten mijn schuld punten!

Het toernooi was weer uitstekend georganiseerd, met liveborden en leuke rondeverslagen, ook voor de lagere groepen. Dat lijkt mij prima, ook al vond Lucas die spelers daarvoor niet goed genoeg. Ook deden er veel topspelers mee en waren er leuke prijzen te verdienen: mijn clubgenoot Frank kreeg bijvoorbeeld de prijs voor de snelste winst in ronde 2 in de A-groep. Zijn tegenstander stond al na 7 zetten verloren, en Frank hoorde hem later opmerkelijk commentaar geven tegen zijn vrienden: “Die Agter zat er puur voor de punten, wilde helemaal geen leuke partij spelen. Hij speelde 1.c4, kan je nagaan!”

Ik speelde in de A-groep, en had een rating iets onder de helft. In de eerste ronde had ik dus niet alleen een goede kans om tegen een topper te spelen, maar ook op een tegenstander kleiner dan ikzelf, want bovenin zaten 'groten' uit de schaakwereld, zoals Andersson en Peng. Uiteindelijk speelde ik tegen Mees, die inderdaad kleiner is dan ik. Maar hij won wel, al duurde de partij best lang.

Even later was ook mijn vader klaar en was het al bijna half 12, omdat we iets te laat waren begonnen. Toen bleek pas goed waarom deze locatie voor OV-reizigers toch echt een stuk minder gunstig is. De ene bus hadden we net gemist, en de andere bleek om die tijd alleen nog om het uur te gaan. Waar we vorig jaar in 20 minuten lopen terug waren, moesten we nu lang wachten op een even lange busreis. Ik lag dus pas om kwart voor 1 in bed, wat wel heel veel later is dan normaal. De volgende dag moesten we om uitgebreid te ontbijten en vervolgens de bus weer te halen al heel vroeg op, dus dat was niet ideaal.

Een paar grootmeesters, zoals Peng en Dimitri kwamen af en toe bij mijn partijen kijken, vast tot verbazing van mijn tegenstanders. Dimitri kwam zelfs een keer bij mijn vader in de B-groep kijken. Die tegenstander was denk ik helemaal niet voorbereid op een grootmeester die zijn partij bekeek, want mijn vader won die partij, terwijl hij normaal meestal een dik gewonnen stelling opbouwt en dan gewoon een stuk laat slaan of zo. Ook zorgde Dimitri ervoor dat ik een paar consumptiebonnen van de organisatie kreeg, waardoor hij ook een beetje voor dit verslag gezorgd heeft. Trouwens best een mooi systeem, die consumptiebonnen...

Bij dit toernooi was aanmerkelijk minder jeugd dan in Limburg, en er waren vooral serieuzere jeugdspelers die voornamelijk met schaakpartijen bezig zijn. Maar Lena was er, en ook Lucas mocht weer meespelen nu zijn rating veilig was gesteld. Hij praat net als ik vooral over andere dingen. Toch had hij het dit keer ook over een serieus schaakonderwerp: “ Ik heb liever een coach die me voor de partij een banaan geeft, dan iemand die de opening doorneemt. Die opening komt toch zelden op het bord, maar door die banaan voel je je de hele partij beter!” Nu ik erover nadenk, geloof ik dat hij nog gelijk heeft ook. Misschien kan de bond zelfs wel de resultaten verbeteren en tegelijk geld besparen door geen sterke spelers meer als coach mee te sturen naar het EK jeugd, maar in plaats daarvan bijvoorbeeld een moederchimpansee!

Lucas gaat trouwens niet graag op de foto. Hij werd in elk geval wild als mijn vader een foto van ons probeerde te nemen, en rende dan alle kanten op. Maar hij had totaal niet door dat als mijn vader duidelijk liet zien dat hij geen foto aan het nemen was, en Lucas daar scherp op lette, René Olthof het dan natuurlijk nog wel kan doen... 

Op zaterdagavond gingen we in de binnenstad bij een Griek eten, en het was heel lekker. In het centrum zag de stad er toch weer heel leuk uit. Ook zagen we we dat de bouwput rondom het station al in 2019 zal zijn verdwenen, volgens de planning. Tegen die tijd ben ik misschien net klaar met studeren, dus ik dacht al weer wat positiever over een toekomst in Utrecht. Omdat we de vierde ronde altijd een bye nemen waren we ook weer op tijd terug in het hotel. Daar moest ik alleen nog wel huiswerk maken, dus echt uitgerust was ik zondag niet. Dat bleek ook toen ik in de ochtendpartij verloor omdat ik een theoriezet waarvan ik wist dat ik die moest spelen vergat te doen. In de middagpartij won ik wel leuk. Mijn tegenstander offerde eerst een stuk en toen ook nog een kwaliteit voor een mataanval, waarbij hij tegelijk ook nog een toren kon terugwinnnen. Maar ik had berekend dat ik door met mijn pion te slaan, zowel het matveld kon dekken, als zijn dame insluiten, wanneer hij mijn toren zou terugpakken. Uiteindelijk heb ik 2 keer gewonnen, en 3 keer verloren, allemaal volgens rating. Of er een damesprijs was weet ik eigenlijk niet want met Peng als concurrent wist ik toch al dat ik 2e dame zou worden. Ik had dus mijn vader het inschrijfgeld laten betalen...