De eerste dag van het EK wordt er nog niet gespeeld, maar valt er des te meer te vertellen. Mijn vader en ik waren iets te laat op Schiphol, maar nog net op tijd voor de foto die daar gemaakt werd van de hele ploeg. Eerst moest ik daarvoor een oranje t-shirt aandoen, want Arlette kwam voor iedereen 2 oranje t-shirts en een sweater brengen. Dat was voor de meesten denk ik een grote verrassing, en voor mij ook nog een beetje. Een paar maanden gelden had Dolf namelijk al aan mijn vader verteld dat hij bezig was om daar een sponsor voor te zoeken. Ongeveer 2 weken voor het toernooi kreeg hij een mail van Arlette, dat ze een sponsor zochten, en dat omdat zijn bedrijf HiQ Invest, het NK-D sponsort, zij als eerste de kans kregen om dit te sponsoren. Ik dacht eigenlijk dat er dus geen shirtsponsor meer was gevonden, en dat klopte ook, maar de bond had het toch weten te regelen. Dus toch een leuke verrassing. Ik moest eerst een veel te kleine sweater aan, en ik wees naar de grotere met mijn naam er op, maar die had Arlette eigenlijk al aan Anna Maja gegeven omdat die van haar te klein was. Maar toen bleek dat ik niet alleen ouder, maar ook groter ben dan Anna Maja kreeg ik toch de mijne. Voor Anna Maja werd ook nog een oplossing gevonden. Onze coach Peng is namelijk wel kleiner dan zij, dus werden de sweaters van hen geruild. Maar Peng is niet de kleinste van de groep, want er zijn een paar hele schattige hele kleine kinderen van hooguit 9 jaar bij, namelijk Eva en Jonas. Zelf deed ik ook voor het eerst mee toen ik 9 was, maar ik was vast niet zo schattig. Op de foto kijk ik niet naar de camera, want ik ben natuurlijk aan het opletten of er iets gebeurt dat in mijn blog kan!
Even later moesten we door de douane. Mijn vader kwam er zonder problemen doorheen, maar mijn koffertje moest open. Het bleek dat onze toilettas erin zat. Dus moesten we een pot gel en een fles deo weggooien, omdat je niet meer dan een bepaalde hoeveelheid vloeistof mee mocht nemen in je handbagage. Of het nou 50 of 100 ml was ben ik vergeten. Daarna moest de koffer nog een keer door de scan, en moest hij weer open gemaakt. Toen bleek er ook nog een klein schaartje in te zitten, maar dat mocht nog wel mee.
Verder liep de reis prima, al zijn we gewend om in een luxe touringcar van het vliegveld naar het hotel te worden gebracht, en was het dit keer meer een warme oude stadsbus waar de helft van ons ook nog eens de hele reis van ruim een half uur in moest staan.
We verblijven in het tophotel in een buitenwijk van Praag. Mijn moeder heeft daar een aantal jaar geleden het WK puzzelen en Sudoku gespeeld. We wisten dus al dat de officiële 4 sterren niet helemaal klopt. Onze kamer bestaat uit 2 kleine kamertjes die direct grenzen aan de lift, wat de hele tijd een hoop herrie geeft. Ook hadden we geen handdoeken, en alleen een heel klein keihard tweepersoonsbedje. Mijn vader is met Dolf naar de receptie geweest, en we kregen later handdoeken, en ook zou er iemand komen om het bed te splitsen. Maar die zette een extra bed in de andere kamer, zodat we nu zelfs aparte slaapkamers hebben, en mijn vader nu schuin wel past in dat tweepersoonsbedje.
Het eten was een buffet en dat was best OK, vooral de toetjes waren heel lekker. Bij het eten vertelde Dolf dat de kleintjes om 10 uur naar bed moeten en de wat ouderen om half elf. Maar ik ga al om half 10 slapen, want ik ben de laatste maanden heel moe.
Ik ben voor het eerst naar de opening van het toernooi geweest, want die was nu gewoon in de tuin van het hotel, terwijl je daar normaal voor moet reizen. Na toespraakjes van 8 mensen, zoals de burgemeester van Praag, die het allemaal gelukkig heel kort hielden, en waarvan de meesten nauwelijks verstaanbaar Engels spraken, werd er een duo dansers aangekondigd. Maar er kwam alleen een vrouw die niet veel meer aan had dan een soort doorzichtige regenjas. Wel handig, want het regende een beetje. Ze wapperde er mee, en ook met haar borsten, dus misschien bedoelden ze dat met het duo!
Daarna gingen we naar de kamer, waar we konden zien en horen dat er ook nog mooi vuurwerk werd afgestoken. Proberen om te slapen was nog niet zo makkelijk in een kamer die om de liftschacht is heen gebouwd, want elke keer als de lift beweegt, of de deur opengaat geeft dat een harde knal. Volgens mijn vader zouden mensenrechtenorganisaties moord en brand schreeuwen als bijvoorbeeld de gevangenen in Guantanamo Bay de hele nacht aan zulk lawaai zouden worden blootgesteld. Ook hoorden we om ongeveer elf uur nog hard gelach en zelfs gezang vanuit de kamer onder ons. Maar dat hadden we kunnen verwachten, want daar zit onder andere Catheleijne! Maar Diana zei bij het ontbijt dat ze voortaan rekening met ons zouden houden.
Maar ik heb toch wel redelijk geslapen, en mijn vader heeft ondertussen ontdekt dat het internet hier normaal tergend traag is, of helemaal niet werkt, maar dat dat 's nachts een stuk beter is. Vanmorgen wilde ik de airco hoger zetten, dus klom ik op een stoel omdat de knop belachelijk hoog zat. Maar ik had mijn eerste blunder van de dag al te pakken, want dat waren knopjes van de stroomvoorziening die ik per ongeluk uitzette. Maar beter zo'n blunder dan straks 1 tijdens de partij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten